Dier en zijn baasje; Bo & Pip en Bea

Of het nu gaat om een hond, een poes, een vogel of een konijn. Huisdieren zijn er in alle kleuren, maten en soorten. Ze zijn vaak een extra gezinslid, dat net zoveel aandacht en liefde krijgt als elk ander lid binnen de familie. Soms mag het dier zelfs net wat meer. In deze rubriek vertellen baasjes over de bijzondere band die zij hebben met hun huisdier.

Vrolijk geblaf aan de voordeur. Als Bea Jansen de deur opendoet, lopen twee vrolijke Jack Russels om haar heen te kwispelen. Even blaffen, een klein likje geven en snuffelen. Als hond kun je nu eenmaal niet praten en begroet je een nieuw mens op deze manier. Bea is in de zevende hemel met haar twee schatten die ze dertien weken geleden helemaal vanuit Almelo naar Lieshout haalde.

“Pip (bruin) en Bo (zwart) hebben een verhaal”, vertelt Bea. “Elke dag leer ik ze beter kennen.” Op slag verliefd werd Bea toen hun foto op internet voorbij kwam bij Dierenopvangcentrum ’t Noordbroek Almelo. “Eigenlijk wilde ik nog geen nieuwe hond”, vertelt Bea. “Het is nog geen jaar geleden dat mijn hond Libes overleed.”

Bea is een ervaren hondenbaasje. In de kast staan de urntjes van haar twee eerdere honden. Ze laat de foto’s zien die erbij staan. De Jack Russel Belie, waar haar dochter Ielse een naam voor bedacht; een verwijzing naar hun namen. Later kwam er Libes bij. Toen Libes vorig jaar als laatste overleed, werd het stil in huis. Het gemis was groot. Bea was nog niet toe aan een andere hond, maar tijdens het scrollen op de site van de Dierenbescherming stuitte ze uiteindelijk op een plaatje van Bo en Pip. Bo leek heel erg op Libes en diep van binnen merkte ze hoe erg ze honden in haar leven miste.

“Ik ben een enorme twijfelhen”, lacht Bea. “Ik zag allemaal beren op de weg. Werk ik niet teveel? Is het niet te snel na Libes? Is er niets raars met ze aan de hand? Zelfs nadat ik de Almelose Dierenopvang gebeld had twijfelde ik nog. Maar eenmaal opgehangen werd ik zo emotioneel dat ik vrij snel terug belde.”

Na het onderzoeken of ze een geschikte kandidaat voor de twee honden was ging het snel. Samen met een vriendin vertrok ze naar Almelo, waar ze meteen een klik met de twee dieren had. “Het zijn wel honden met een verleden”, legt Bea uit. “Volgens mij zijn ze van een oude man geweest die weinig met ze deed. Spelen kunnen ze niet en ze hadden geen mandje of riempjes. Zelfs naar een balletje gevuld met brokjes kijken ze niet om.” Bea rolt de bal door de kamer en er is inderdaad geen enkele reactie. 

De twee hondjes zijn met elkaar opgegroeid, maar zijn geen familie. Bo is een echte knuffelkont. Hij springt meteen op schoot en zit tijdens het interview geruime tijd achter Bea op de stoel. Afgelopen weken heeft hij geprobeerd om net als Bea aan tafel te zitten en haar eten op te eten. Pip is behoedzamer, vriendelijk, maar kijkt meer de kat uit de boom. Van onder de tafel kwispelt hij je vriendelijk tegemoet. Ze liggen samen het liefst in de mand, maar nog liever op de bank. 

Bea is superblij met haar twee schatten en volgens vrienden van Bea is dat ook omgekeerd. De hondjes zijn in dertien weken veel relaxter. Oudere honden die in het asiel zitten hebben ook recht op een fijn leven. Bea is het bewijs dat het kan. Ze heeft weer reuring om haar heen. Iets om op te mopperen, maar ook om heerlijk te verzorgen en te knuffelen.