“Q-koorts zette ons leven op zijn kop”

Beek en Donk - Bart van Dommelen blikt terug hoe zijn leven sinds acht jaar geleden drastisch is veranderd, toen de ziekte Q-koorts bij hem zijn intrede deed. Vele specialisten zijn de afgelopen jaren bezocht en vele onderzoeken en behandelingen heeft Bart ondergaan. Tevergeefs, zijn klachten bleven bestaan.

Tot het jaar 2007 had bijna niemand van Q-koorts gehoord, daarna wel. In Noord-Brabant brak deze epidemie uit die door dieren, vaak geiten, verspreid werd. In dat jaar werden er vele mensen ziek, vaak met in het begin wazige klachten. De diagnose kon daardoor bij veel mensen niet goed, of niet juist gesteld worden. Bij Bart (46 jaar) was dat niet anders.

Longontsteking
Bij Bart begon het met een flinke longontsteking met aanhoudende hoest. Een antibiotica en het zou weer goed komen. Vele jaren later weten Bart en zijn vrouw Linda wel beter. Linda vertelt: “Het eerste jaar was Bart vaak moe, had weinig energie en veel pijn in de gewrichten en spieren, iets wat niet bij Bart hoorde.” Na een jaar ging Bart weer met klachten naar de huisarts, waarna het eerste onderzoek plaatsvond in het ziekenhuis. Het telefoontje wat volgde na dit ziekenhuisbezoek, heeft ons leven op zijn kop gezet”, vertelt Bart. “Er ging van alles door ons heen, waar ging dit naartoe?”, gaat Linda verder.

Er werden onderzoeken gedaan en bloed geprikt, ’s avonds kreeg Bart flinke koorts. Zijn eerste ziekenhuisopname volgde, in Helmond. De uitslag van het bloed gaf duidelijkheid: acute Q-koorts. Bart en Linda waren vooralsnog blij met deze diagnose. Opnieuw werd een antibioticakuur voorgeschreven door de specialist. Hij vertelde er nog bij dat de klachten zeker beter zouden worden. “Dit verliep echter geheel anders”, geeft Linda aan. Het ‘bekende einde van de tunnel’ wat ons werd voorgespiegeld door de specialist, is nog steeds niet gekomen. Voor het volgende onderzoek ging Bart lopend het ziekenhuis in en kwam in een rolstoel naar huis. Dit veranderde het leven voorgoed voor het gezin Van Dommelen.

Gezondheid
Vele ziekenhuisbezoeken en opnames volgden, van het Elkerliek ziekenhuis in Helmond, naar het Jeroen Bosch ziekenhuis in Den Bosch, met een speciale Q-koortspoli via het Radboudziekenhuis in Nijmegen, naar het Sint Annaziekenhuis in Geldrop. Bij ieder ziekenhuisbezoek ging Bart opnieuw door de medische molen. Alle onderzoeken werden met speciale redenen gedaan, het ergste was dat de klachten bleven bestaan. “Met mijn gezondheid ging het steeds slechter, mijn conditie ging naar beneden, zelfs mijn geheugen liet mij vaak in de steek”, zegt Bart, nadat hij even op adem is gekomen. Linda vervolgt: “Ook zijn gewicht ging naar beneden, een teken dat er in het lichaam iets niet in orde was, opnieuw volgden vele onderzoeken.” Na de herstelperiode kwam Bart niet op hetzelfde niveau terug als voordat hij ziek werd, hij leverde steeds meer in op zijn gezondheid.

Question
In 2010 werd door de overheid geld vrijgemaakt voor een grootschalig onderzoek en werd in het Radboudziekenhuis een speciale Q-koortspoli opgericht. Ook Bart kwam hier terecht voor zijn ziekte en de eerder gestelde diagnose werd bevestigd door de specialisten. Voor het eerst werd er over ‘Q-koortsvermoeidheidssyndroom’ gesproken, waarbij de ‘Q’ staat voor Question; raadsel.

In die tijd was er over Q-koorts niet veel bekend en er was veel onbegrip. “Onbegrip in de eigen omgeving, maar ook onbegrip bij de UWV, nu nog steeds”, geeft Bart aan. Linda vervolgt: “Een gebroken been is voor iedereen zichtbaar, Q-koorts niet.” Bart deed alles om beter te worden. Hij volgde een speciaal dieet om extra kilo’s aan te komen, volgde speciale therapie en slikte de benodigde medicijnen, verbeterde zijn slaapritme en leerde zijn grenzen beter kennen. Het enige wat hij daarmee won, was dat de hoestklachten verdwenen, de andere klachten bleven bestaan en werden zelfs erger.

Hard gewerkt
De wereld is 180 graden omgedraaid voor Bart en zijn gezin. Van een harde werker, een spring in ’t veld en een jonge actieve vader van 2 kinderen is nu niet veel meer over. “Ik heb altijd 60 uur in de week gewerkt, maar op een gegeven moment ging ik fouten maken op mijn werk doordat mijn geheugen mij in de steek liet. Eerst viel dit niet zo op, iedereen maakt toch fouten?”, gaat Bart verder. Ook de vermoeidheid sloeg toe. Bart kreeg vaak te horen dat iedereen toch wel eens moe is. “Dat heeft Bart vaak gehoord, hij moet zich ook altijd verdedigen, dat vreet aan hem”, vertelt Linda.

Afhankelijk
Van 60 uur in de week werken naar alle dagen thuis zitten, maar ook van alle klussen thuis doen, naar afhankelijk zijn van mensen om je heen. Keuzes maken; wat kan wel, wat niet. Een feestje? Soms kiest Bart ervoor om te gaan en bekoopt het dan met een aantal slechte dagen, andere dagen blijft hij thuis. “Hij heeft het in het begin heel erg moeilijk gehad dat hij afhankelijk is, maar heeft het inmiddels geaccepteerd”, gaat Linda verder.

Levensmotto
Bart heeft geleerd om zijn dagen op een goede manier in te delen. Alles wordt op gezette tijden gepland, er wordt op tijd gerust en op tijd genoten van de kleine én grote dingen in het leven. Op vakantie gaan met het gezin gaat boven alles. De vakanties worden anders ingevuld dan vroeger, maar het genieten is er niet minder om. Het levensmotto van Bart en Linda is ‘kwaliteit van leven gaat boven kwantiteit’.