Dieuwke Kommerij, redacteur van DeMooiLaarbeekKrant schreef het verhaal 'Ik kan er geen chocolade van maken'. Dank aan Franciscushof Lieshout voor de fotolocatie
Dieuwke Kommerij, redacteur van DeMooiLaarbeekKrant schreef het verhaal 'Ik kan er geen chocolade van maken'. Dank aan Franciscushof Lieshout voor de fotolocatie
KERSTVERHAAL

"Ik kan er geen chocolade van maken"

Algemeen Algemeen

Zijn keel lijkt zich te vernauwen en hij voelt de tranen opkomen. Daar zit ze. Zijn vrouw, voorovergebogen in haar stoel. Hoe lang zou ze al zo zitten? Om haar heen wordt er opgeruimd. Het stapelen van de soepkommen maakt een oorverdovend geluid. Het lijkt geen vat op haar te hebben. Haar soepkom staat er onaangeroerd. Heeft niemand haar geholpen? Ze lijkt zich niet bewust van haar omgeving. Vroeger was dat wel anders. Zij zorgde voor reuring in zijn leven. De reep melkchocolade klemt hij in zijn hand. Hoe lang is het geleden dat hij haar ontmoette? Dat moet zeker zestig jaar zijn. Hij ziet het weer voor zich. Het meisje met de twee blonde vlechten op haar rug, haalde hem in op de Kanaaldijk Zuidoost in Helmond. Tot ze opeens stopte. Hij kon haar nog net ontwijken. Hij meende een vloek te horen en stapte van zijn fiets. "Een lekke band", zei ze wanhopig. Hij had haar zijn fiets geleend en snel zijn adres gegeven. Ze was op tijd geweest voor haar sollicitatiegesprek. 's Avonds stond ze aan de deur, met als dank een reep melkchocolade. Het was het begin van een nieuwe tijd, een goede tijd in zijn leven. Charlotte heet ze. De vrouw, die nu voorovergebogen in haar stoel hangt, is zijn vrouw. Hij had haar altijd Char latte genoemd. Als koosnaampje. Geen avond ging er voorbij zonder caffè latte met chocolade. Van allerlei fabrikanten, in allerlei smaken. Het was haar dagelijkse routine en hij had daarop nooit commentaar geleverd. Waarom zou hij ook? Het hoorde bij haar, het hoorde bij hem, het hoorde bij hen samen. Zo was het begonnen. Spreekt hij nu in de verleden tijd? Ja, beseft hij nu en hij schrikt. Ze is er nog, gelukkig! Eerst leek het alsof haar ogen nog reageerden als hij haar een reep chocolade gaf. Maar nu is dat voorbij. Ze kijkt hem hulpeloos aan, weet niet meer wat ze moet doen om die reep uit de wikkel te halen. Hij kan het bijna niet verdragen en helpt. Ze brengt automatisch de chocoladestukjes naar haar mond. Hij kijkt vol bewondering naar haar lieve gezicht. Ze geniet zichtbaar. Kinderen hadden ze niet gekregen. Dat was ongewild en had verdriet gegeven. Maar het had hen wel in staat gesteld om veel te reizen. En, dat hadden ze in stijl gedaan. Al hun reizen draaiden om chocolade. Charlotte leerde bonbons maken, maakte de heerlijkste chocolademelk, leerde alles over chocolade en sleepte hem altijd mee. Ze bezochten het Imhoff-Schokoladenmuseum in Keulen, het Museu de la Xocolata in Barcelona en zelfs in 2015 nog de Amsterdamse Chocoladefabriek. En de lijst is nog langer.

Hij beseft dat het voorbij is. De verzorgster die hem eindelijk opmerkt, kijkt vol medeleven naar hem. Hij probeert de snik in zijn keel te onderdrukken en voelt een traan over zijn wang rollen. Zijn Char latte is er nog, maar eigenlijk is ze weg. De verzorgster pakt hem vast bij zijn schouder en vraagt of het gaat. Hij slikt de brok in zijn keel weg en zegt in al zijn onmacht: "Ik kan er geen chocolade van maken."