Marinus en Zus Antonissen vieren diamanten huwelijk

Aarle-Rixtel – Marinus Antonissen (81) en Zus Kerkhof (78) zijn donderdag 16 mei zestig jaar getrouwd. Samen met familie en vrienden wordt dit heuglijke feit uitgebreid gevierd.

Grote gezinnen
Marinus en Zus komen allebei uit een gezin van vijftien kinderen. Het ouderlijk huis van Marinus stond in Eindhoven. Daar was hij niet vaak te vinden, Marinus zat op de binnenvaart. Via de rivieren kwam hij in landen als Duitsland en Zwitserland. Op een van de spaarzame momenten dat hij thuis was leerde hij in '56 bij toeval Zus kennen: "Ik kwam net van de vaart. Er was niemand thuis, alleen mijn broer. Die had verkering in Lieshout. Toen ben ik maar meegegaan naar Lieshout. Daar was het kermis. Ik zag Zus staan bij de schuitjes." Zus vertelt dat ze eigenlijk een afspraakje had met een jongen uit Mierlo: "Maar die was niet op tijd. Toen vroeg Marinus of ik met hem wilde schommelen. Zo is het 'aan' gegaan."

Brieven
Het was liefde op het eerste gezicht. Om zijn vriendin wat vaker te kunnen zien, veranderde Marinus van baan: "Op de vaart was ik telkens een week of zes weg. Dan schreven we brieven naar elkaar. Vanwege de liefde ben ik van baan veranderd en ben ik op de bouw gaan werken: de liefde was sterker dan het schip!" Wat er volgde was een fijne verkeringstijd waarin er veel werd gefietst tussen Aarle-Rixtel en Eindhoven. Zus: "Wij zagen elkaar op zaterdag, zondag en woensdag. Zo ging dat vroeger. En dat allemaal op de fiets. Soms fietste ik zelfs naar Eindhoven met mijn broertje van drie achterop."

Naar huis
Op 16 mei '59 trouwden Marinus en Zus in Aarle-Rixtel, het geboortedorp van de bruid. Daar hadden zij een mooi bruiloftsfeest. Het jonge paar trok in bij een broer in Eindhoven, later bij een broer in Veldhoven. Daar kreeg Zus erge last van heimwee: "Ik had er 'd'n aard' niet. Stadse mensen zijn toch anders dan dorpse mensen. Als ik daar moest blijven wonen zou ik doodgaan. Ons moeder zag dat en zei: kom maar gauw naar huis. Hier kunnen er gemakkelijk een paar bij."

Wielren supporters
Uiteindelijk belandden Marinus en Zus in een huis aan de Biermansstraat. Het paar kreeg vijf kinderen. Marinus werkte, tot hij invalide werd, in de bouw; Zus in het klooster en later in het gemeentehuis van Aarle-Rixtel. Daarnaast waren zij maar liefst tweeënveertig jaar fervent wielren supporter. "Dat begon met het supporteren van verschillende familieleden," legt Marinus uit: "Later gingen we naar allerlei wedstrijden kijken in binnen- en buitenland. Zo zijn we naar de wereldkampioenschappen geweest in Duitsland, Oostenrijk en Frankrijk." "Ook gaan we met een groep kennissen al vijfentwintig jaar kijken naar de trainingen van PSV", vult Zus aan: "Als we een keer niet kunnen, bellen ze om te vragen waar we blijven."

Gedichten
Daarnaast heeft Marinus, van nature filosofisch ingesteld, jarenlang gedichten geschreven: "Een mens moet zijn geest kunnen luchten. Als ik 's nachts niet kon slapen schreef ik een gedicht. Op advies heb ik er een gedichtenbundel van laten maken."

Het is vaak een gezellige drukte in huize Antonissen. De familie, tegenwoordig uitgebreid met zeven kleinkinderen en vijf achterkleinkinderen, komt vaak op bezoek. "Iedere vrijdag lijkt het hier wel het Britse Lagerhuis," vertelt Zus lachend: "Je moet je stem verheffen en soms gaan staan om het woord te krijgen."

Over het recept van een goed huwelijk is het diamanten paar het snel eens. "Het is geven en nemen", vertelt Zus: "Als er ooit iets is, dan praten we dat meteen uit. Nooit wachten tot de volgende morgen." "Gewoon veel van elkaar houden", vult Marinus aan: "En elkaar de mening zeggen. Maar niet roddelen over anderen want dan begin ik meteen met mijn gedicht":

Het was te wensen
Dat alle mensen
Hun eigen gebreken
Eens beter bekeken
Dan zouden ze het laten
Om over andere mensen te praten