Toon en Roos Verhappen-Damen vieren diamanten huwelijk

Lieshout – Volgende week is het zestig jaar geleden dat Toon en Roos Verhappen elkaar het ja-woord gaven. Gastvrij, gemoedelijk en bescheiden staan ze DeMooiLaarbeekKrant te woord. Twee mensen van 87 die nog steeds van elkaar en het leven genieten.

Met een doos lange vingers de hoofdprijs
Ruim zestig jaar geleden. Harmonie Sint Caecilia uit Lieshout heeft een dansavond en jonge Toon Verhappen wint met een prijsvraag een doos lange vingers. "Natuurlijk vonden alle jonge meiden het leuk om zo'n koekje te krijgen", plaagt Toon. "Je geeft iemand een vinger en die pakt de hele hand." Roos Damen was een van die meisjes. Toon kwam erachter dat ze in Nuenen woonde. Ze werkte in de winkel van haar ouders. Op weg naar Eindhoven, waar Toon studeerde voor zijn hoofdakte onderwijzer, nam hij een tussenstop en ging geduldig op een bankje zitten wachten tot dat leuke meisje passeerde. "Je moet een spierinkje uitgooien om een kabeljauw te vangen", lacht Toon. Uiteindelijk sloeg de vonk over. "In die tijd ging je vaak dansen", vertelt Roos en voegt er lachend aan toe: "Dat dansen is wandelen geworden." Maar ze zegt meteen dankbaar te zijn met hun goede gezondheid en dat ze in hun leven geen zware klappen te verwerken kregen.

Heden en verleden middenin de gemeenschap
Toon groeide op aan het Ginderdoor in Mariahout. Hij herinnert zich zijn basisschooltijd nog levendig. Er zijn mooie herinneringen aan meester Lukassen en meester Verheijen, waarbij de eerste een inspiratiebron was. Toon weet nog een lied dat hij leerde en roemt de eenvoud van zijn meester. Voor zijn klas op de Heindert in Aarle-Rixtel werd hij zelf een inspiratiebron voor zijn leerlingen. Onder andere noemt hij Hans van den Heuvel, die journalist was bij het Eindhovens Dagblad, en Wim Daniëls. Toon kent veel oud-leerlingen en zij kennen hem. "In winkels worden we regelmatig door oud-leerlingen aangesproken", vertelt Roos. "Van die meneer heb ik nog les gehad." Toon is vol lof over Aarle-Rixtel. "Mooi volk", lacht hij. "Daar kan alles." Roos lacht hem toe; "Vlak Lieshout niet uit." Want terwijl Toon in Lieshout een kinderkoor en kerkkoor leidde met de muzikale Floris van der Putt als pastoor, zorgde Roos dat het thuis allemaal goed verliep. Trots vertelt ze dat haar drie jongens zo goed terecht gekomen zijn. Het gezin is vanwege het zestigjarig huwelijk met aanhang en vijf kleinkinderen naar Duitsland geweest. Over haar werkzaamheden voor de gemeenschap is ze heel bescheiden. Liever kijkt ze samen met Toon uit naar het feest met familie, vrienden en bekenden. Na zestig jaar huwelijk is er nog steeds humor en chemie. Hoe dit kan? Door rust te nemen met elkaar, vooral nu in dit jachtige leven.