Dieuwke Kommerij, redacteur van DeMooiLaarbeekKrant schreef het verhaal 'Verboden brieven onder de kerstboom'
Dieuwke Kommerij, redacteur van DeMooiLaarbeekKrant schreef het verhaal 'Verboden brieven onder de kerstboom' Foto: Mark Barten
KERSTVERHAAL

Verboden brieven onder de kerstboom

Algemeen

Het mag natuurlijk eigenlijk niet. Om de twee brieven die onderin de kast liggen, open te maken. De brieven waarop in sierlijke letters de namen van mijn ouders staan. Daaronder hun huwelijksdatum: 3 april 2005, bijna vijftien jaar geleden. Drie, vier, vijf. Daar is vast over nagedacht. In juni 2006 werd ik geboren; hun enige zoon. Heel vaak heb ik gehoord dat ze zo blij met me waren. Gelukkig nooit in het bijzijn van mijn vrienden, want dat zou 'cringe' – om je de dood te schamen – zijn. Maar de laatste tijd hoor ik dat niet meer, want mijn ouders zijn niet met mij bezig. Ze ruziën, zijn veel weg en ik weet niet wat er aan de hand is. Maar gisteravond kwam het hoge woord eruit. Met een gesmoorde snik in mijn moeders stem en die 'ja sorry hoor '– blik van mijn vader. Ze gaan scheiden! Met de kerstdagen voor de deur hebben ze genoeg van elkaar. "En nee, wees gerust; het ligt niet aan jou", zeggen ze allebei. "Jij blijft ons kind en wij zullen jou altijd centraal stellen." Waar het wel aan ligt vertellen ze me niet. Opeens denk ik aan mijn moeders favoriete praatje op feestjes. Vaak met rode wangen vertelde ze hoe zij en papa elkaar ontmoet hadden. "Een geweldig verhaal", zei ze dan met een twinkeling in haar ogen, papa glunderend aan haar zij. "Ik heb ons verhaal beschreven in een brief, zodat ik het nooit vergeet. En papa heeft dat ook gedaan, alleen dan zijn versie van het verhaal", vertrouwde ze me ooit lachend toe. Ik lees het verhaal van mijn moeder en daarna dat van mijn vader. Het is niet voor mijn ogen bestemd, maar ik kan niet stoppen met lezen. Ik durf, wat ik gelezen heb, hier niet eens met jullie te delen. Laten we het erop houden dat hun liefde, de liefde van de eeuw is. Weet je dan genoeg? En dat is nu over? Mijn moeder beschrijft hoe ze met haar twee beste vriendinnen – na het behalen van hun Havodiploma – naar Vlieland gesjeesd was. Mijn moeder achter het stuur, helemaal gefocust op de weg, want ze had pas haar rijbewijs. Lachend, gierend, brullend, samen de vrijheid tegemoet. De liftende jongen met zijn arm in het gips, was ze dus straal voorbij gereden. Haar vriendinnen hadden luid gegild dat er zo'n knapperd langs de weg stond. Maar mijn moeder? Zij had hem niet gezien. En dat zinde hem niet. 's Avonds kwam hij verhaal halen in de kroeg. Smoorverliefd was hij vanaf blik één op mijn moeder! En zij, iets later, op hem. Ik lees dat ze niet alleen Vlieland ontdekken…- getsie –, en dat alles is voorbij?! Tijd voor actie voor 'de jongen die centraal staat in hun leven'. Ze kunnen me wat. Met 'Last Christmas' op de achtergrond – wat een janknummer – verpak ik de brieven in kerstpapier op hun cadeautjes onder de kerstboom. "Ja, want we vieren gewoon kerst met een paar cadeautjes", had mijn vader gezegd. "Net als anders". Alsof er niets aan de hand is?! Nadat ik mijn favoriete gadget heb uitgepakt, voel ik de spanning in mijn lijf toenemen. Het moment is daar. Mijn ouders pakken hun cadeautjes uit. Tegelijkertijd. Ze lezen de brieven en ik zie wazig, in strepen, de lichtjes van onze kerstboom. Gelukkig krijg ik niet op mijn kop door mijn 'privacy doorbrekende' gedrag. Mijn vader schraapt zijn keel en kijkt naar mijn moeder die – bijtend op haar onderlip – haar tranen weg probeert te slikken. Bij de brieven heb ik twee bootkaartjes naar Vlieland gestopt. Dan doorbreekt mijn vader de stilte. "Wat denk je ervan?" vraagt hij zacht aan mijn moeder. Mijn moeder knikt alleen maar, en ik voel de spanning in mijn lijf afnemen. Hun blikken zeggen me genoeg..

Tekst: Dieuwke Kommerij