Column: 'Lieve Co' (5)

“Omdat we nu geen les kunnen geven moeten we het online doen, dat lijdt geen twijfel. Daarmee is het een alternatief, maar niet volwaardig. Van zowel docent als student vergt het veel meer energie. Bovendien is alleen studeren zonder goede feedback lastig en demotiverend. De voordelen wegen niet op tegen de nadelen, maar ik ben nieuwsgierig naar welke kansen jij ziet!”

Vergt veel energie, Co? Dat meeen je niet… 

Los van dat, wil je als docent ook enige ‘vruchtbare’ feedback, op z’n tijd. Dan weet je of je de juiste route bewandeld, zeg maar en dat dus. Gisteren was het zo’n dag, een dag dat niets liep. Mijn Alle Dagen Heel Druk kind, besloot om, vanwege de slechte Wifi boven op zolder, maar eens ‘gezellig’ bij mij te komen zitten. Vanaf 7:00 uur zaten we dan ook tegenover elkaar aan de eetkamertafel. Normaal gesproken al weken, inmiddels worden het maanden, ‘mijn werkplek’. Een redelijke rustige, inmiddels vertrouwde, werkplek, waar ik op mijn eigen tempo, zonder al te veel ruis, mijn online lessen waardevol kan invullen. Nou Co, ik kan je vertellen… dat voelde gisteren echt niet zo. Toen de lessen van het vak ‘theorie’ begonnen, bedacht mijn zoon om zijn nieuwe springtouw (lees=hij wil toch enige vorm van sporten eigen maken) in de woonkamer uit te gaan proberen. Aangezien mijn woonkamer de grootte heeft van een, nou ja wat zal ik zeggen, compacte kubus, voelde ik de lucht van het touw redelijk in mijn rechteroor opzwepen. Een beetje met ‘een soort van gebarentaal’, probeerde ik hem erop te attenderen, dat hij moest stoppen, waarbij de studenten vast gedacht hebben; En wat is zij nou in hemelsnaam aan het doen? De rust keerde voor even terug. ‘Het’ kreeg honger en besloot dan ook om, zingend, dat dan weer wel... een soort ‘beschuitbrunch’ voor zichzelf te verzorgen. Met de bekende; Sssssst bewegingen vanuit mij. Ook dat mocht niet baten...

Na een korte pauze en een uitleg (lees = dat ging niet meer op een vriendelijke ‘kind ik hou onvoorwaardelijk van je’ toon) aan hem dat hij er wel rekening mee moest houden dat ik gewoon mijn vak aan het uitoefenen was, dus daarmee ook de beschuiten verdiende, begon mijn les Sociale Communicatie, oftewel SOCO. Deze les bestond uit een Lessonup les. Een interactieve manier van online lesgeven, waarbij de inzet van de student zichtbaar is en zij redelijkerwijs kunnen toetsen voor zichzelf, of zij de lesstof eigen hebben gemaakt. Op een creatieve manier worden er allerlei vormen van vragen gesteld, filmpjes bekeken en uitleg van een stuk theorie aangeboden. Zo’n les wordt altijd opgestart doordat de studenten naar de site moeten en van mij een code krijgen. Mijn zoon had inmiddels ook weer een soort ‘rust’ positie aangenomen tegenover mij, achter zijn laptop, tenminste dat dacht ik. Ik gaf de code door en één voor één kwamen de namen van de studenten omhoog ‘gepopt’. Inmiddels een aantal vragen en uitleg verder, kwam de volgende vraag; “Noem eens twee dingen die je in deze les hebt geleerd”?

Mijn scherm werd gevuld met vakjes met de namen van mijn studenten en tot mijn grote verbazing, mijn, op dat moment verdacht stille zoon, stond gewoon tussen mijn studenten op het scherm. De studenten reageerden met een ‘huh’, ik reageerde met een nog hardere ‘HUH’ en tegenover mij stak er ineens een ‘blij ei’ gezicht boven de laptop uit, die zei; Hallo, dat ben ik! Ik doe mee, leuk he… Jij let helemaal niet op, ik doe al de hele les mee…

Nou Co, de studenten konden erom lachen, maar als blikken konden….

Dus zeg nou niet, dat online lesgeven geen extra energie kost!

Liefs,
Juf Tos.