Overblijfmoeders de Raagten vieren jubilea

Beek en Donk – Overblijfkinderen klappen en zingen enthousiast. Vijf dames van de TSO, de tussenschoolse opvang, worden vanwege hun jubileum in het zonnetje gezet. Hanneke Kantelberg en Hanneke Vogels zijn al 12,5 jaar ‘overblijfmoeder’ en José Engels, Netty Kersten en Betsy Vereijken vervullen die taak maar liefst 25 jaar.

Opvang voor de kinderen
Alle drinkbekers zijn leeg en boterhammen zijn opgegeten. Zoals elke maandag steken ‘overblijfmoeders’ de handen uit de mouwen. Al heten ze officieel medewerkers TSO, ‘overblijfmoeder’ blijft een titel die de dames trots dragen. De kinderen weten dat het vandaag een speciale dag is. Femke verwoordt het uitstekend; “Een paar overblijfmoeders viert hun jubileum. Sommigen werken hier al meer dan 25 jaar.” Op de houten tribune zijn 5 kussentjes neergelegd. Op gepaste afstand nemen de vijf feestvarkens plaats. “Sommigen van jullie zijn hier al zo lang dat meester Paul en juffrouw Myrna ze nog kennen van de tijd dat zij als kind hier op school zaten”, vertelt directeur Geja Raaijmakers. “Jullie hebben veel meegemaakt. Eerst in de aula van het oude gebouw van De Raagten en daarna boven in twee lokalen, omdat de bibliotheek in onze aula kwam. En 7 jaar geleden verhuisden we naar het nieuwe gebouw waar jullie je ook weer moesten aanpassen en nu met Corona zijn jullie weer heel flexibel.” Er is een speciaal woordje voor Betsy, die de TSO coördineert, en Netty, die na 25 jaar gaat stoppen om samen met haar man van het pensioen te genieten.

Kinderen staan centraal
In het hechte team van ‘overblijfmoeders’ wordt enthousiast over kinderen gesproken. Hoe grote ‘lummels’ zwaaien en roepen, jaren nadat ze van de basisschool zijn vertrokken. “We kunnen op elkaar bouwen”, zegt Hanneke Vogels "en kinderen weten precies hoe we zijn.” Hanneke was in het verleden goed uit te dagen voor een sneeuwballengevecht. Bij onbereikbare ouders nam Netty ooit een ziek kind mee naar huis. “Het arme kind zat onder de diarree”, vertelt de stoppende overblijfmoeder. “Van achterop mijn fiets in een warm bad gestopt. In reservekleding van school lag de zieke leerling een middagje op mijn bank. De ouders waren erg dankbaar.” Hanneke Kantelberg repareerde ooit een kapotte jas. “Om het kind gerust te stellen maakte ik hem ’s middags thuis en bracht hem voordat de school uit was naar school.” Natuurlijk biechtte het kind het ‘geheimpje’ aan haar ouders op, waarna ze een bedankje kreeg. “Daar doen we het niet voor”, zeggen de dames in koor. “Het is ontzettend leuk om kinderen te begeleiden.” Als de relatie met kinderen goed is, krijg je leuke reacties zoals José. “Mijn scooter wilde niet starten”, vertelt ze. “Een van mijn lieve boefjes wilde mij wel naar huis duwen.” Of Betsy die bij een Keeztoernooi onverwacht tegenstand van een oud-overblijfleerling kreeg. “Tijdens het overblijven was je lief”, zei hij. “maar met keezen win ik.” Dat de jongen geen gelijk kreeg vond ze wel grappig, maar nog mooier is dat je zoveel voldoening uit dit werk haalt. De anderen vier sluiten zich daar volmondig bij aan.