Hoe is’ t nou met.... Wies Rooijakkers

Het is al bijna vier jaar geleden dat Wies Rooijakkers (bijna 80) uit Beek en Donk stopte als dorpsraadvoorzitter. Hij gaf de voorzittershamer door aan Ans van de Kerkhof. Maar hoe is het met hem, de man die naar eigen zeggen niet stil kan zitten?

Kort door de bocht kun je zeggen dat het goed gaat met Wies Rooijakkers en zijn vrouw Mia. “We hebben wat mankementjes natuurlijk, maar dat hoort erbij”, relativeert Wies. Onder het genot van een lekkere kop koffie gaat hij op de praatstoel zitten. Mooie verhalen komen los: over zijn tijd als dorpsraadvoorzitter en de projecten waaraan hij mede vorm gaf. Twee daarvan springen er voor Wies bovenuit. Dan gaat het over de Muziektuin en over ‘jeugd en verkeer’. “Zolang mijn gezondheid dat toelaat, hoeven ze me maar te bellen, want daar zet ik me graag nog voor in”, lacht Wies.

“Jeugd en verkeer vind ik belangrijk”
Smakelijk vertelt Wies over een voorval bij de fietscontrole van het Commanderij College. “Daar hadden we vier posten opgesteld waar de lampen gecontroleerd werden. Ik zag dat mijn kleinzoon eraan kwam, maar niet bij mij in de rij ging staan. Vreemd. De vrijwilliger had hem verteld: ”Jouw licht doet het helemaal niet”, waarop onze kleinzoon ad rem antwoordde: “Zeg dat maar tegen ons opa!” Wies vindt het belangrijk om leerlingen te informeren over de gevaren in het verkeer. “Bij de gemeentewerf leren we kinderen uit groep 8 over de dode hoek en zien ze daadwerkelijk wat een chauffeur achter zijn vrachtwagen kan zien, via zijn spiegels. Heel leuk om te doen en ontzettend belangrijk voor de verkeersveiligheid.”

Verlangen naar muziek
Wies kijkt uit naar de tijd dat er weer opgetreden kan worden in de muziektuin. “Vanwege corona staat het al twee jaar stil en ik mis het echt. Ik zorg voor de reclame en regel de financiën van de Muziektuin. Daarnaast begeleid ik jongeren die er hun maatschappelijke stage willen doen. Taken als vlaggen ophangen, stoelen klaarzetten, opruimen et cetera moeten er allemaal gebeuren. Belangrijk vind ik dat leerlingen leren dat we allemaal gelijk zijn. Iedereen mag elkaar bij de voornaam noemen én samen zorgen voor een goed verloop. Dat gaat prima.”

Zelf maakt Wies trouwens ook muziek. Op zijn vijftigste leerde hij om schuiftrombone te spelen bij Pierre Heesakkers. “Ik kijk nu echt uit naar het mailtje van de Seniorenharmonie in Helmond wanneer we weer kunnen starten. Ik heb de trombone zelfs al schoongemaakt. Zodra het mailtje binnenkomt, ga ik meteen weer oefenen”, vertelt Wies enthousiast tot besluit.