Afbeelding
Foto: Marcel vd Kerkhof BD

Na 37 jaar laatste rit voor Ben Vogels

Human Interest

Beek en Donk - Ben Vogels uit Beek en Donk is buschauffeur. Absoluut geen saai beroep, volgens Ben. Na een dienstverband van dik 37 jaren stopt Ben. Hij heeft de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, 66 jaar en 4 maanden. Ben Vogels, man met enorme snor, joviaal, vlotte prater, humorist, psycholoog, maatschappelijk werker, kortom buschauffeur in hart en nieren.

“Ik was bouwvakker”, zo vertelt Ben.” In weer en wind bezig met een klus in Arnhem. Ik zag stadsbussen af en aan rijden. Plotseling wist ik het zeker. Ik wilde ook warm, droog en uit de wind zitten, net als die buschauffeurs. Ik solliciteerde. In 1984 werd ik aangenomen bij de Zuidooster.” 

“Helemaal schadevrij was het niet”, bekent Ben. “Ik kon er echter nooit iets aan doen. Ik heb brand gehad in de bus. En een auto van links boorde zich midscheeps in mijn bus. In Son knalde iemand achter op de bus. Ja mijnheer, wij stoppen wel eens bij een halte. Gelukkig was het vaak alleen materiële schade.”

‘’Ik wilde ook warm, droog en uit de wind zitten,
net als die buschauffeurs’’

Kan er boek over schrijven
“Er waren ook wel eens incidentjes met passagiers. In Eindhoven stormde een reusachtige dame met een enorme ‘voorgevel’ mijn bus binnen. Ze rende naar achteren. Daar zat een man met twee kinderen. Die man ging ze te lijf. Blijkbaar was ik getuige van een ontvoering. Toen ik naar het politiebureau wilde rijden, bedreigde ze me met een stoelpoot. Er volgde een worsteling. Ze dook over de betaaltafel boven op me. Ik lag onder haar enorme gewicht naar lucht te happen. Die avond kwam ik van top tot teen besmeurd met bloed, thuis…”

“Of die oude man”, zo gaat Ben verder. “Hij reed wel eens voor de fun een paar haltes mee. Deze keer bleef hij maar zitten… en zitten…Toen ik hem aansprak gaf hij geen antwoord. Ik bemerkte dat hij dood was. Ik ben naar het politiebureau gereden. Er zat zo’n jong agentje. ‘D’r wil d’r eentje niet uit’, zei ik. ‘Daar weten wij hier wel raad mee’, antwoordde hij. Toen hij in de gaten kreeg dat de man dood was, trok hij helemaal wit weg…”

“Of dat meisje dat zelfmoord wilde plegen. Haar vader sloeg haar regelmatig. Ik heb net zo lang met de bus staan wachten, tot ik zag dat moeder de voordeur opende. En ik was zielsgelukkig toen ze de volgende dag instapte. En ik kon zeggen: ‘Zo bende doar wir!’”

“Alles heb ik meegemaakt in mijn bus”, lacht Ben. Alles, behalve een bevalling. Soms was het vrolijk, soms heftig, ontroerend of spannend. Ik heb in de loop der jaren geleerd om agressie niet met agressie te beantwoorden. Vaak kon ik iets oplossen met humor. Collega’s die door een incident getraumatiseerd waren, kon ik met mijn ervaring helpen. Je bent behalve chauffeur ook mentor, psycholoog, maatschappelijk werker. “Al die mooie contacten met mensen, dat ga ik straks gegarandeerd missen”, zucht Ben.

Laatste rit
Op vrijdag 13 augustus vindt de laatste rit plaats, in een versierde bus. Samen met vrouw, kinderen, kleinkinderen en genodigden. Van Uden naar Den Bosch. Daarna volgt nog een receptie voor collega’s.