Wendy van de Wijdeven.
Wendy van de Wijdeven. Foto: Marcel van de Kerkhof (B&D)

Allerzielen is een moment om extra stil te staan bij overleden dierbaren: ‘Ik voel dat Lucas echt wel aanwezig is’

Algemeen

Beek en Donk - Het verlies van een familielid heeft altijd een enorme impact. De pijn van het gemis slijt heel langzaam, maar verdwijnt nooit helemaal. Een lege plek die altijd zal blijven. Zo ook bij het gezin van Wendy van de Wijdeven uit Beek en Donk. Op 1 november is het precies tien jaar geleden dat zoontje Lucas overleed bij de geboorte.

Wendy gaat zitten voor de foto, in haar stoel ligt een knuffeltje. “Is die van Lucas?”, vraagt de fotograaf. “Ja die lag bij zijn grafje op het kerkhof.” Nu ligt het beertje gewoon in huis. Net als dat er foto’s zijn van Lucas. “We hebben ook gewoon vier kinderen, drie zichtbare en één onzichtbare. Gaan we als gezin uit eten, dan staan er meestal toch zes stoelen aan tafel, terwijl we dan met vijven zijn. Dan is er toch een stoel voor Lucas. Net of het zo moet zijn”, vertelt Wendy, een glimlach siert haar gezicht als ze het zegt.

Ze vindt het niet moeilijk om te praten over die donkere periode uit haar leven. “Het is juist fijn. We zijn er als gezin ook heel positief uitgekomen. Je hebt stellen die na zo’n heftige gebeurtenis uit elkaar groeien. Mijn man en ik zijn juist dichter naar elkaar gegroeid. Als gezin zijn we hechter. Lucas heeft ons die kracht gegeven.”

‘Het zal niet lang meer duren’
Terug naar 2011. Wendy is 39,5 weken zwanger van haar tweede kindje. Zoontje Thijn is dan 2,5. Samen met hem gaat ze op donderdag voor een controle naar de verloskundige. Bij binnenkomst is Thijn ineens heel onrustig en verzet zich. “Meestal als kinderen onrustig zijn, is dat een teken dat het niet lang meer zal duren, wordt gezegd. De verloskundige luisterde naar het hartje en zei dat het goed klonk. Ik vond het anders klinken dan normaal. Denk dat het mijn moederinstinct was.”

Wendy gaat naar huis. Thuis op de bank ziet ze Lucas in de buik helemaal van links naar rechts gaan. “En telkens kreeg ik die zin weer te horen: ‘het zal zo wel gebeuren’. Je vertrouwt dan de mensen die deskundig zijn. Zelf denk ik dat Lucas hard aan het werk was om te overleven.” Zaterdagmorgen werd het in de buik van Wendy rustiger. “Ik ben toen een cadeautje gaan halen, zondags moesten we immers nog naar een verjaardag.”

Kon geen hartje horen
Maandag 31 oktober wordt de verloskundige gebeld, die samen met een stagiaire langskomt. En vanaf dan gaat het snel. “De stagiaire kon geen hartje horen. De verloskundige ook niet. ‘Ga er maar vanuit dat het niet goed is, pak je tas maar’, zei ze. Ik ging er toen nog vanuit dat als ik in het ziekenhuis zou zijn, dat het wel goed zou komen.”

Maar dat kwam het niet. Eerst maakte de verpleegkundige een echo, waarop Lucas al heel stil was. Daarna de harde bevestiging van de gynaecoloog dat hij niet meer leefde. “Staan er vijf man aan je bed. ‘Ga allemaal toch weg’ denk je dan. Maar dan moet je ineens allemaal beslissingen gaan nemen. Wil je het kindje nog een week in je buik? Je moet een natuurlijke bevalling doen, dat is goed voor het afscheid. Ineens gaat alles op de automatische piloot, je belandt in een rollercoaster.”

Wendy en haar man besluiten om een dag later, 1 november, meteen te bevallen. Heel onwerkelijk. “Nog steeds had ik hoop. Misschien leeft ie nog en ligt hij zo huilend op mijn buik.” Hopen tegen beter weten in. Lucas wordt nog onderzocht, maar een doodsoorzaak is nooit gevonden. Lucas is nog een week thuis in Beek en Donk. Daarna krijgt hij een mooie plek op de begraafplaats bij de Oude Toren.

1 november een speciale dag
1 november is binnen het gezin van Wendy een speciale dag. Elk jaar gaan ze dan iets samen doen. Nu het precies tien jaar geleden is, voelt dat voor Wendy wel speciaal. En Lucas, die is op zijn manier toch gewoon onderdeel van het gezin. Na hem worden twee gezonde meiden geboren, Anne-Lynn en Charlotte. “Zonder zweverig te doen, ik voel dat Lucas echt wel aanwezig is. Hij heeft ons ook veel kracht gegeven. Ik heb mezelf hierdoor wel ontwikkeld en het heeft me gebracht naar wie ik nu ben. Ik heb de keuze gemaakt om voor mezelf te beginnen en heb twee eigen bedrijven nu LifeChange Body Mind Release en JobChange loopbaancoaching en arbeidsbemiddeling. Daarnaast ben ik een gratis platform gestart (levenveranderen.nl) om juist mensen met elkaar in contact te brengen. Voor mezelf heb ik geleerd dat het leven tekort is om ergens in te blijven hangen. Was dit met Lucas niet gebeurd, dan was ik misschien op de oude voet doorgegaan. Je moet niet blijven hangen in iets, omdat het zo hoort.”

Als Wendy kinderen ziet van de leeftijd die Lucas nu zou hebben, dwalen haar gedachten soms wel af. “Je vraagt je dan af, hoe zou hij er uitzien, hetzelfde als Thijn? Hij had met hem kunnen voetballen. Bij die andere kinderen in de klas gezeten. Af en toe heb je ook verdriet, dat hoort erbij. Maar het heeft ons ook veel positieve dingen gebracht.”

Een dierbare herinnering voor het gezin van Wendy, een foto kort na de geboorte van Lucas