Gek van... De Tweede Wereldoorlog

Bertus Hagelaar uit Aarle Rixtel is gek van De Tweede Wereldoorlog. Hij wil alles, maar dan ook alles, weten over die oorlog. Tot in de kleinste details. Het liefst achtergrondverhalen of ooggetuigenverhalen die je niet zomaar in een geschiedenisboekje vindt. Hij ontvangt DeMooiLaarbeekKrant in zijn werkkamer, tussen de boeken, de tijdschriften, de DVD’s, de krantenartikelen en de 200.000 foto’s die op zijn computer staan. 

Geboren in 1941 en opgegroeid in Aarle- Rixtel. Voormalig garagehouder, getrouwd met (overtuigd pacifiste!) Riet, uitstekend verteller, altijd op zoek naar wat er destijds echt gebeurde. “Maakt niet uit waar het gebeurde”, zegt Bertus. “ik wil het gewoon weten.” Om zijn enorme kennis over De Tweede Wereldoorlog te verzamelen bezocht hij oorlogsgebieden, sprak met ooggetuigen, veteranen en vulde aan met alles wat hij in boeken en op internet kon vinden. “Ik was in de Ardennen, Normandië, ja, zelfs in Hiroshima! Ik wil de sfeer van zo’n plek kunnen opsnuiven. Zien hoe het er nu uitziet. Kijken of je nog iets kunt zien van toen. Of er nog ooggetuigen zijn.”

De passie groeide
De jeugdige Bertus luisterde met open mond naar de verhalen over de oorlog die in zijn familie de ronde deden: De onderduikers, het verzet. beschrijvingen van het oorlogsmateriaal, de vernietigingskracht ervan, de techniek ervan, de ellende, de ontberingen, de misdaden… “Niet om dit allemaal te verheerlijken benadrukt Bertus, maar om het te weten! Zelf heb ik de oorlog nauwelijks bewust meegemaakt!”

Deze interesse kreeg een enorme boost toen Bertus onder de wapenen werd geroepen. “Dienstplichtig soldaat Hagelaar, ouwe stomp lichting 60-4”, lacht Bertus. “Gestationeerd in Duitsland bij de TD (Technische Dienst), reed ik nog in een Sherman tank. Als monteur kreeg ik ook inzicht hoe dat spul allemaal werkte. Mijn passie is daarna alleen maar gegroeid. Ik ging me nog meer verdiepen in de materie en ging aan het verzamelen. Een volledig gevulde zeecontainer, gevuld met attributen uit die tijd, waaronder een Jeep. Die heb ik trouwens nu nog. Ik raakte betrokken bij het museum Bevrijdende Vleugels en de twee rijdende musea, Wheels en KTR (Keep Them Rolling). Ik restaureerde er voertuigen, zette historische routes uit en schreef artikelen.”

Emoties
Wat Bertus in de loop der jaren allemaal te weten kwam liet hem niet onberoerd. “Het doet wat met me”, zegt hij. “Als ik met mijn Jeep met daarin een oorlogsveteraan, richting Overloon rijd, en die veteraan barst spontaan in huilen uit bij de herinneringen aan die tijd… Het deed wat met me, toen ik erachter kwam dat in 1944 bij het plaatsje Wereth in de Ardennen elf Amerikaanse krijgsgevangen beestachtig zijn vermoord. Niet omdat ze Amerikaan waren, maar omdat het zwarte Amerikanen waren… “

Jammer
Bertus vindt het jammer dat de aandacht voor De Tweede Wereldoorlog verflauwt. Deels komt dat door het wegvallen van steeds meer ooggetuigen. Hij merkt dat aan het aantal inschrijvingen bij zijn historische routes. Aan de reacties op zijn artikelen. Toch hoopt hij een steentje te kunnen bijdragen aan het levendig houden van de herinnering. “Mensen die iets willen uitzoeken over De Tweede Wereldoorlog wil ik graag behulpzaam zijn met de enorme kennis die ik inmiddels over dit onderwerp heb verzameld.”

Diagnose
Geholpen door echtgenote Riet, stelt DeMooiLaarbeekKrant een diagnose: Bertus zoekt zijn hele leven bezeten naar waarheid over De Tweede Wereldoorlog. Deze aandoening is chronisch en gaat nooit meer over. Gelukkig maar!