Afbeelding
Foto: Marcel van de Kerkhof (B&D)

Gek van... Schilderkunst

Kunst & Cultuur

Loes Gruyters uit Aarle-Rixtel is gek van schilderen. Knettergek! Als het maar even kan, is ze te vinden in haar atelier Ananaz aan de Vresselseweg 44 in Sint-Oedenrode. In haar gezellige atelier ontvangt zij fotograaf en redacteur van DeMooiLaarbeekKrant. Een interessant gesprek met een kleurrijke kunstenares is het gevolg.

“Schilderen is mijn levenswijze”, zo begint Loes. “Er komen steeds andere mensen, vormen, dingen, kleuren op mijn levenspad. Dingen, waar iemand anders aan voorbij gaat. Ik niet! Ik zie ze en gebruik ze. Als zevenjarig kind maakte ik tekeningen in het zand en vulde die op met kleurige bloemetjes. Mijn moeder verzuchtte wel eens: ‘Altijd lig je met je neus naar de grond!’ Tegelijkertijd was ze ook wel trots op mij. ‘Wat ons Loesje ziet, kan ze ook maken!’, riep ze dan. Verder was ik ‘een zeer beweeglijk type’. Mijn uitlaatklep? Volleybal op een hoog niveau.”

Nooit ontdekt, toch gevraagd
“Ik ben als schilderes nooit ontdekt, of zo”, lacht Loes. “Steeds rolde ik per toeval ergens in. Toen ik 21 was, maakte ik zo’n dertig schilderijen per jaar. Iemand vroeg me om ze op een beurs te zetten. Zo rolde ik het expositiewereldje binnen. In Aarle raakte ik betrokken bij de jaarlijkse expositie van de heemkundekring en de decors van de carnavalsvereniging. In Lieshout ben ik regisseuse bij de toneelvereniging… Ik heb blijkbaar een goed oog voor kleur en vorm. En ik zie duidelijk voor me hoe mooi iets gaat worden. Zo raakte ik ook toevallig verzeild in het etaleursvak, had ik een eigen modelijn, was timmervrouw... Ik ben een creatieve duizendpoot, altijd bezig.. Mijn allergrootste passie is schilderen!”

Een schilderij maken
“Hoe maak je een schilderij?”, wil DeMooiLaarbeekKrant weten. “Ik leg alles op mijn werktafel”, lacht Loes. Mijn schildersdagboek met schetsjes, mijn foto’s, krantenknipsels. Er zit altijd wel een vorm een kleur bij, waarmee ik aan de slag kan. Daarna behandel ik het doek aan beide kanten met een kleur. Ik zet mijn idee in grote lijnen op het doek. Ik sluit me min of meer af van de buitenwereld. Regelmatig neem ik wat afstand om te kijken waar ik mee bezig ben. Soms gaat het helemaal een andere kant op dan het oorspronkelijke idee. Uiteindelijk krijg ik een tevreden gevoel, een teken dat het schilderij af is.” Vol trots toont Loes voorbeelden om haar woorden te onderstrepen. Dat er tijdens het schilderen ongemerkt emoties meespelen merkte Loes tijdens de langdurige lockdown. “Mijn schilderijen hadden een grijze achtergrond, met daarop uitbundige bloemboeketten. Daarmee probeerde ik wat vrolijkheid te brengen in die donkere periode…”

Compleet
Loes heeft zich in de loop der jaren ontwikkeld tot een complete schilderes. Ze heeft zich bekwaamd in het volledige scala: Verschillende technieken en genres, werken met modellen, portretten, landschappen, stillevens… Enthousiast vertelt ze daarover. Als ze een goed gevoel heeft bij de koper kan een schilderij verkocht worden. Thuis hangen schilderijen die ze ‘never en nooit nie’ zal verkopen.

Diagnose
Van Gogh, Herman Brood, Karel Appel, allemaal hadden ze een ‘tic’. Loes wil zo niet zijn en is zo ook niet. Maar toch… die brede creativiteit, die enorme bewegingsdrang, die rusteloosheid, die drang naar perfectie…? Zijn dat tekenen die mogelijk wijzen naar iets wat we tegenwoordig ADHD noemen? Sorry Loes! Voor DeMooiLaarbeekKrant is de diagnose kraakhelder: Knet-ter-gek van….. schilderen!