Ondoorgrondelijk!

‘Wat weet U van Limburg?’ Kunt U tien antwoorden oplepelen? Ik wel: provincie, heuvels, André, overstromingen, vlaai, Maas, bronsgroen, Goldrace, klaphekje, kruisbeelden. Stop de tijd…

In dàt Limburg gingen wij wandelen, mijn vrouw en ik. Twee dagen in een appartement, in een piepklein dorpje. De eerste dag liepen we over verharde weggetjes. Omhoog was afzien! Naar beneden minder. Om ons heen veel bronsgroen. In de verte een kerkje, een kasteeltje. Op ieder kruispunt een kruisbeeld.

We verlangden naar méér, mijn vrouw en ik! Méér avontuur, méér onverharde wegen, méér uitdaging, minder kruisbeelden… Mijn vrouw ontdekte een smal paadje achter ons appartement. Dat liep steil naar beneden. Tevergeefs, stribbelde ik tegen. Te glibberig, het had immers geregend. Het kruisbeeld voor onze deur, wees echter met zijn hoofd, juist naar dàt paadje! “Toch een duidelijke aanwijzing van zeker niet de eerste de beste!”, vond mijn vrouw. 

Niet bestand tegen zoveel overtuigingskracht, schuifelde ik, achter mijn vrouw aan, naar beneden. Het was, zoals verwacht, erg glibberig, met veel uitdagingen. Door hoog gras, braamstruiken en distels. Plotseling stonden we voor de allergrootste uitdaging. Een sprong van wel anderhalve meter naar beneden! “We draaien om”, zei mijn vrouw. Dat leek me geen goed idee. 

Eigenwijs, ging ik op mijn knieën zitten. Kromde mijn vingers en perste ze in de modderige Limburgse löss. Met mijn voeten zocht ik steun. Dat lukte. Ik stak mijn vrouw een helpende hand toe. Die weigerde ze aanvankelijk. “Eerst afpoetsen”, zei ze. Mijn vrouw landde uiteindelijk veilig op het glibberige pad. Inclusief charmant nahupje! Zo waren we uren bezig. 

Boven ons hoorden we een auto rijden. We klauterden een steil talud op. Even later stonden we hijgend en puffend, maar vol ongeloof, oog in oog met het kruisbeeld bij ons appartement. Daar, waar ons avontuur was begonnen. De Christusfiguur keek ons spottend aan. We zagen er niet uit! Ik plukte wat distelklitten uit het haar van mijn vrouw, zij ontfermde zich over mijn broek. 

Beschaamd dropen we af naar ons appartement. Ook in het land van de klaphekjes, de vlaai, de kerkjes en de kruisbeelden zijn Gods wegen…

Ondoorgrondelijk!