Toon en Ans Biemans 50 jaar getrouwd: ‘Wij hebben altijd alles samen opgelost’

Lieshout - Toon en Ans Biemans-Migchels trouwden op 19 maart 1971 voor de kerk. “Voor ons is dat de echte datum”, legt Toon uit, “want we waren al ‘voor de wet’ getrouwd op 8 december 1970”. Maar om te zeggen dat het paar erg honkvast is geweest in al die jaren is niet correct. In de gezellige woonkamer van Toon en Ans hangen bij elkaar alle huizen waarin het gezin gewoond heeft. Het zijn er een tiental, maar de verzameling is niet compleet. Naast woonplaatsen als Keldonk, Mariahout, Lieshout, De Mortel en Veghel valt vooral dat éne huis op in Christchurch in Nieuw-Zeeland. Daar wordt dan altijd bij vermeld: Op het Zuidereiland. 

Ans en Toon krijgen twee kinderen: Freek en Beike. Evi, Teun, Rik en Koen zijn de namen van de kleinkinderen. Het echtpaar heeft altijd een schildersbedrijf gehad en dat groeide steeds. Van lieverlee moest er dus verhuisd worden als de plaats te krap werd. In de jaren tachtig werd het werk, vooral op de bouw, schaarser en wilde Toon zijn oude wens waarmaken. Toon en Ans zouden gaan emigreren naar Canada. Omdat hij wel eens wat anders wilde dan schilderen, probeerde Toon daar als agrariër aan de slag te gaan. Maar dat ging niet door, want er was wel kennis van het boerenbedrijf van thuis uit, maar goede diploma’s op dat gebied bezat Toon niet.

“We wilden een stukje welvaart inruilen
voor wat meer welzijn”

Het paar wilde ook ontsnappen aan de steeds grotere bureaucratie in Nederland. “We wilden een stukje welvaart inruilen voor wat meer welzijn”, legt Ans uit. Het besluit om te gaan emigreren was nu eenmaal genomen en zo werd er vertrokken naar Nieuw Zeeland. Toon ging als schilder-uitvoerder werken. Vrije tijd om van het nieuwe land te genieten was er niet en alles was verschrikkelijk duur. Wat erg tegenviel was het ontbreken van mogelijkheden voor de kinderen. De meeste jongeren gingen naar Australië of Europa als ze 18 jaar oud waren. Na ongeveer een jaar besloot het gezin terug te keren naar Nederland en gingen de kinderen in het vertrouwde Mariahout naar school. “Nieuw-Zeeland was toch een fijne ervaring en we hadden het niet willen missen”.

Feest?
De vader van Toon was brugwachter. Daarom heeft Toon ook aan de bruggen in Beek en Donk en in Son en Breugel gewerkt. Dat beroep was niets voor Toon en daarom heeft hij zijn verdere leven geschilderd. Ans zorgde voor de administratie. Naast veel werk heeft hij daar op latere leeftijd de schildersziekte OPS en COPD aan overgehouden. Het is voor hem nu moeilijk iets te doen wat inspanning vraagt. Dan is hij steeds afhankelijk van zuurstof. Voor het huis aan de Franciscushof in Lieshout, waar Ans en Toon nu wonen staat een volière, waar Toon de vogels verzorgt. Hij gaat ook graag met de metaaldetector op pad en bij minder weer wacht de uitgebreide postzegelverzameling.

Ans is meer thuis op het gebied van Yoga en Tai-Chi. Haar grote hobby dansen, heeft ze ook vroeger nooit samen met Toon kunnen uitoefenen, want Toon was daar niet bedreven in. Jammer, dat er geen feest kan worden gehouden met alle familie, vrienden en goede buren. In het najaar staan er drie huisjes te wachten in de Ardennen om toch een beetje feest te kunnen vieren met de kinderen. Of het door kan gaan is de vraag, maar de wil is er. Cadeau-idee voor Toon en Ans: een corona-injectie.