Afbeelding
Foto: Martin Prick

Theo en Jo ‘van het kabouterbos’, 60 jaar getrouwd “Goewd soame hinne kloute”

Human Interest

Lieshout - Theo en Jo van den Biggelaar-Voets, wonende aan de rand van het dorp en bekend vanwege het bij kinderen beroemde sprookjesachtige kabouterbos, zijn op 11 november 60 jaar officieel een paar. Ze kregen twee kinderen: Juan en Liesbeth. Juan zorgde voor drie kleinkinderen, Noortje, Dirk en Geert. Noortje heeft alweer gezorgd voor achterkleinkind Willemijn. “En”, vult Theo aan, “er zijn er nog twee op komst.”

Hoe het zo gekomen is? Jo komt van oorsprong uit Vorstenbosch en Theo uit Lieshout. Als tiener lag Theo van 1955 tot 1957 met tuberculose in het sanatorium in Bakel. Dat was in die tijd de gebruikelijke behandeling voor die ziekte. Sommigen, en daar was Theo er één van, hadden weinig contact met anderen. Eén van zijn maatjes had een correspondentievriendin in het Reinier van Arkel ziekenhuis in Den Bosch. Via hem kwam hij in contact met haar collega Jo, die aan haar opleiding als B-verpleegkundige was begonnen. In haar vrije tijd ging ze hem opzoeken en de vonk sloeg over. Dat viel niet in goede aarde bij de nonnen en ze kreeg de keuze te stoppen met de opleiding of het contact met Theo. Ze koos voor de opleiding. Vijf jaar later, tijdens haar A-opleiding in het Sint Anna ziekenhuis in Oss, kwamen ze weer in contact met elkaar en na enkele maanden verkering zijn ze getrouwd.

Theo heeft gewerkt als stoker van stoomketels bij Van Dam in Helmond en bij Bavaria. Aan Bavaria heeft hij vooral goede herinneringen. Hij werkte 34 jaar op de Mouterij, waarvan de eerste zeventien jaar in volcontinu dienst. Nadat hij na een bedrijfsongeval waarbij hij beide benen brak, terugkeerde, bleek het onmogelijk nog in ploegendienst te werken en ging hij werken in de dagdienst. Op 58-jarige leeftijd werd Theo invalide verklaard.

Jo die gediplomeerd A- en B-verpleegkundige was, werkte na hun huwelijk op de Grote Beek in Eindhoven. Omdat het in die tijd gebruikelijk was dat je ontslagen werd, wanneer je drie maanden zwanger was, hield Jo het goede nieuws nog even geheim. Maar uiteindelijk moest ze, na vijf maanden zwangerschap, haar baan verlaten. Ze is daarna nooit meer teruggekeerd in haar geliefde beroep, maar kon de opgedane kennis zeker benutten in de vele vormen van vrijwilligerswerk die ze hierna uitoefende. Tot het opgaan van de kernen in het in 1997 ontstane Laarbeek zat Jo in de gemeenteraad voor De Werknemerspartij.

Theo heeft zich in de loop der jaren ingezet voor de ponyclub en de manege. Voor de rest was hij vooral thuis. Samen met Jo heeft hij talloze mensen thuis kunnen ontvangen. Het al genoemde kabouterbos ontstond toen op het stuk grond naast hun woonhuis bomen werden herplant. Er werden paadjes in aangelegd, zodat het een soort doolhof werd voor kleine kinderen. Een tuinkabouter die ze jaren geleden van een buurjongen kregen, vond zijn plekje in het nieuwe bos. Vele mensen, die de attractie wisten te waarderen, brachten oude en nieuwe kabouters mee, om in het bos te zetten. Talloze kinderen hebben van het bos gebruik gemaakt. Groepen van de peuterspeelzaal kwamen jaarlijks naar het kabouterbos, waar ze met de vele dieren, die Theo verzorgde, mochten spelen en rondrijden op de wagen achter Theo’s tractor. Ook de senioren uit het Franciscushof hebben 30 jaar op rij een gezellige dag bij de familie van den Biggelaar doorgebracht. Daarnaast hebben talloze verenigingen en groepen het echtpaar weten te vinden als uitgangs- of rustpunt tijdens activiteiten, of voor een tuinfeest.

Nu doen ze het wat rustiger aan. Levenswijsheden zijn er genoeg. Als eerste noemt Theo het kopen van een bank in plaats van losse stoelen. “Dat is veel gezelliger!” Voor de rest is het natuurlijk zaak ieder in zijn of haar waarde te laten, of zoals Theo het doeltreffend verwoordt: “Goewd soame hinne kloute.”

Afbeelding