Juffrouw Mieke neemt na 46,5 jaar afscheid van het onderwijs: ‘Dankzij jullie kijk ik terug op een hele mooie tijd’

Beek en Donk - Na 46,5 jaar in het onderwijs neemt juffrouw Mieke van den Boogaard binnenkort afscheid van het vak. Haar afscheidsdag op basisschool de Muldershof in Beek en Donk is op maandag 14 maart, waarna ze met pensioen gaat. Ze heeft volop genoten van het onderwijs en prijst zichzelf gelukkig dat ze zoveel jaren met kinderen heeft mogen werken.

Voor Mieke was de keuze voor het onderwijs snel gemaakt. “Ik wilde graag met jonge kinderen werken en zodoende viel de keus op het onderwijs”, vertelt ze. Ze begon aan de opleiding in Nijmegen en behaalde in 1975 haar diploma. Mieke mocht vervangen op haar stageschool en solliciteerde daarna bij ’t Otterke in Beek en Donk. “Op ‘t Otterke heb ik met veel plezier en leuke collega’s in een klein team gewerkt. Helaas verdwenen er na enkele jaren twee kleutergroepen. De school werd uitgebreid met hogere leerjaren en ik werd overgeplaatst naar de Theresiaschool.” 

Na het samenvoegen van de Mariaschool en de Theresiaschool ontstond basisschool De Schalieren. “We werkten hard en maakten het samen gezellig, maar er waren ook veel wisselingen van directeuren. Dat was voor mij wel eens lastig. Tijdens mijn loopbaan kreeg ik te maken met maar liefst 25 directeuren. Daardoor was het soms moeilijk om houvast te vinden in de manier van werken. Iedere directeur had zo zijn eigen opvattingen over goed onderwijs.” 

In 1999 kwam er een fusie met ‘t Otterke en de Muldershof omdat de Schalieren ophield te bestaan. “Ik koos er toentertijd zelf voor om bij de Muldershof te gaan werken. Daar was allang dezelfde directeur, dus dat leek me goed. Maar na een half jaar kwam daar helaas alweer verandering in. Intussen was ik gelukkig wat rustiger en ouder geworden en zag ik er ook de voordelen van in. Op de Muldershof is het team zelfstandig en enthousiast, en wordt er meestal snel een oplossing gevonden.”

Huisbezoeken
In tegenstelling tot nu gingen de kinderen vroeger tussen de middag vaak naar huis. Mieke genoot er dan van om bij de kinderen op bezoek te gaan. “In de middagpauze was er dan altijd wel wat lekkers voor de juf. Met trots lieten kinderen hun kamer en speelgoed zien. Kinderen mochten in groepjes mee naar mij thuis om frietjes te eten en te ervaren hoe het een en ander groeit en bloeit. Sommigen bleven zelfs een nachtje slapen. Aan die tijd heb ik dierbare herinneringen overgehouden.”

Toen Mieke moeder werd besloot ze om door te werken. “Mijn eigen ouders, maar ook de ouders van de kinderen op school, stimuleerden mij in 1985 om na de geboorte van onze zoon Thomas te blijven werken. Mede dankzij de hulp van mijn man en een lieve en begripvolle oppas werd dat voor mij mogelijk. Een kinderdagverblijf was er nog niet. Het contact met de oppas buitenshuis en bij mij thuis is tot nu toe altijd goed en gezellig gebleven.”

Naast mooie momenten heeft Mieke ook verdrietige gebeurtenissen meegemaakt. “Een leerling van pas 6 jaar overleed in mei 1988 samen met zijn zusje van 1,5 jaar oud. Opeens stonden leven en dood heel dicht bij elkaar: enkele maanden eerder was onze dochter Paulien geboren. Bij een andere leerling van 6 jaar werd enkele jaren later een tumor in de hersenen gevonden. In beide gevallen werd ik bij deze gebeurtenissen nauw door de ouders betrokken. Daar ben ik tot op de dag van vandaag heel dankbaar voor. In de privésfeer verloor ik in al die jaren, in veel gevallen nog veel te jong, maar liefst twaalf naaste familieleden. Waaronder mijn ouders die me zolang dat kon, hebben bijgestaan en mij stimuleerden om mijn vak uit te blijven oefenen.”

Veranderingen
Nu het einde van haar loopbaan in zicht komt blikt ze nog eenmaal terug. “In de loop der jaren ben ik zoveel als mogelijk meegegroeid met de veranderingen in het onderwijs.” Het krijtbord werd een digibord, en hoewel dat even wennen was heeft ze ook dat omarmd. “Vroeger werden met krijt mooie tekeningen gemaakt en woorden van spelling geschreven die in die week aan bod moesten komen. Informatiebrieven werden op een typemachine gemaakt en fouten hersteld met typex. Nu is het werken op de computer en op het digibord niet meer weg te denken in het onderwijs.”

Toch blijft het voor Mieke het allermooiste om met de kinderen in de klas te werken en hun ouders te ontmoeten op school. “Daar ligt mijn hart en minder bij de computer. Helaas was dat de afgelopen twee jaar door alle coronamaatregelen tot drie keer toe niet altijd mogelijk. Dit vond ik echt heel erg lastig. Na een loopbaan van 46,5 jaar zal het voor mij wel even wennen zijn en zal ik het onderwijs en de kinderen zeker gaan missen. Zoals de Fransen zeggen: Partir c’est mourir un peu (Afscheid nemen is zwaar, red.). Toch is het nu tijd om van mijn pensioen en alle mooie momenten die op mijn pad komen te gaan genieten. Graag wil ik hierbij iedereen bedanken die ik in mijn werkzame jaren heb mogen ontmoeten. Dankzij jullie kijk ik terug op een hele mooie tijd. Ik zal nog vaak aan jullie terugdenken en hoor graag hoe het met jullie gaat. Ik wens jullie het allerbeste.”