Wandelen, overleven en liefde vinden

Beek en Donk - Kan een wandeltocht je leven veranderen? Vraag het aan Guus Koenraads en John Weerepas uit Beek en Donk en hun antwoord zal volmondig ‘ja’ zijn. Zij leerden elkaar kennen toen ze in 2015 afzonderlijk van elkaar, om hun eigen reden, een voettocht naar Santiago de Compostela maakten. In 2020 wilden ze samen de tocht nog een keertje maken, maar dan in tegenovergestelde richting. Vanuit Spanje naar huis. Door de coronapandemie verliep deze tocht onverwachts anders en dit jaar stuitten zij onderweg op iets opmerkelijks.

Het is 20 april 2015 als Guus Koenraads de voordeur van zijn huis in Beek en Donk achter zich dichttrekt. Het moment voor hem is daar om in enkele maanden naar Santiago de Compostela te wandelen, een tocht van zo’n 2650 kilometer. Het waarom van zijn tocht is voor Guus duidelijk. “Op mijn 47ste werd ik weduwnaar. Enorm veel verdriet had ik van het overlijden van mijn man Joop. Dat verdriet stopte ik vooral in mijn werk, want als kunstenaar ga je gewoon door. Toen ik in oktober 2014, als docent toegepaste ruimtelijke vormgeving aan IntLucas te Boxtel, met pensioen ging, had ik eindelijk de tijd om deze voettocht te gaan maken. Aan de voet van de Cruz de Ferro bij het dorp Foncebadón in Spanje, wilde ik Joop ‘symbolisch’ voor een tweede keer begraven.” 

De voordeur dicht getrokken
De voordeur trekt hij dicht en Guus gaat wandelen. Na vijf dagen kwam hij aan in Namen, België. Een slaapplek had hij nog niet en was zoekende naar het bureau voor toerisme. John Weerepas stak de straat over en sprak hem aan. Vroeg wat hij zocht en legde uit waar Guus het bureau voor toerisme kon vinden. Hij was er namelijk net zelf geweest om een slaapplaats voor hem en zijn zus te regelen in de jeugdherberg van Namen. John en zijn zus lopen jaarlijks een etappe van de route naar Santiago de Compostela. “Ook werd ik door John en zijn zus uitgenodigd om die avond samen te gaan eten. ‘Nee’, antwoordde ik. Ik had behoefte om alleen te zijn. Later die avond, in de jeugdherberg waar zij ook sliepen, hebben wij in de bar samen nog wel een glas wijn gedronken. Hij vertelde mij waarom hij de tocht maakte en ik kreeg te horen dat ook John op zijn 47ste weduwnaar was geworden van zijn man Jaap. De ochtend erna hebben we elkaar uitgezwaaid en onze mobiele telefoonnummers uitgewisseld.” John en zijn zus namen de trein naar huis, hun etappe zat er voor dat jaar weer op. Guus had nog zo’n 2300 kilometer te wandelen. “Ik was tijdens deze gehele tocht heel erg op mezelf. Zo heel af en toe stuurde ik John een berichtje of een foto.” Liefde op het eerste gezicht was er niet.

Spirituele tocht
Tien weken deed Guus over zijn spirituele tocht. Hij liep uiteindelijk door naar Finistère, aan de Atlantische oceaan. “Dat was voor mij echt ‘het einde van de wereld’. Ik voelde me daar zo klein, ik was erg emotioneel en compleet gebroken. Ik wilde ook helemaal niet naar huis, niemand zat op me te wachten.” Uiteindelijk keerde hij met de bus terug naar Beek en Donk.

Terug in Nederland had hij zo af en toe via WhatsApp contact met John. Voor de presentatie van zijn nieuwste schilderijen binnen een tentoonstelling in de Beurs van Berlage in Amsterdam, werd John door Guus uitgenodigd. En zo kwam het dat de twee elkaar in januari 2016 voor de tweede keer zagen. “Er sprong toen energie over tussen ons. Héél bijzonder. We waren beiden niet op zoek. Het valt je toe.” Nog datzelfde jaren huwden ze, vond John werk dichterbij en leefden ze nog lang en gelukkig, zou je kunnen stellen.

Samen naar thuis lopen
“In de loop der jaren dachten we beiden van, hoe mooi zou het zijn om samen naar thuis te lopen. Vanuit Finistère in Spanje, naar Beek en Donk. Op 29 februari 2020 reisden we per bus naar Spanje, op 3 maart startten wij onze wandeling in Finistère. Na 360 kilometer gewandeld te hebben en inmiddels Santa Marina te hebben bereikt, gaat Spanje op slot in verband met corona. we waren verplicht het vliegtuig in Bilbao te nemen om zo op 16 maart weer thuis te zijn. Een dag later ging Nederland in lockdown.” Uitstel werd geen afstel voor Guus en John. Afgelopen 12 februari keerden ze terug om vanaf Santa Marina hun tocht af te maken, 13 april waren ze eindelijk thuis. Helaas moesten Guus en John het traject tussen Nevers en Reims per trein afleggen in verband met de beschikbare tijd, John moest immers weer op tijd op zijn werk zijn.

“Het was een fantastische tijd. We zijn echt samen naar ‘thuis’ gelopen. We hadden ook ontzettend veel zin om naar huis te gaan. Wij ontdekten dat wij het erg naar ons zin hadden met ons leven zo samen. Zo’n tocht maakt je kleiner, tevredener, minder ego. Je wordt ook milder naar de mensen om je heen, vergevingsgezinder en meer vriendje van mezelf. Je wordt vooral blij met wat je niet hebt. Want tijdens onze wandeling brak de oorlog in Oekraïne uit. Dat nieuws hakte er bij ons echt in en gaf een heel dubbel gevoel. Wij konden immers lopen omdat het onze keuze was om op deze manier in alle vrijheid van de natuur, de cultuur en van elkaars aanwezigheid te genieten. De Oekraïners moesten huis en haard verlaten en verplicht vluchten en moeten vechten voor hun vrijheid.”

Guus en John delen hun verhaal om bij anderen de ogen te openen. “Wij zouden iedereen gunnen zo’n tocht te kunnen maken. Het heeft echt een therapeutisch effect. Vraag je jezelf af hoe je verder moet in het leven? Als je gaat lopen, valt de oplossing vanzelf wel een keer binnen.”

Saint-Léonard-de-Noblat
En wat was dan dat opmerkelijke waar zij dit jaar onderweg op stuitten? Guus en John liepen door Frankrijk en op zaterdagmiddag 19 maart bereikten zij de stad Saint-Léonard-de-Noblat. “Wij bezochten daar de Sint-Leonarduskerk en ons beider hart maakte een sprongetje. In deze kerk was een permanente tentoonstelling van vakkundig uitgevoerde maquettes van Sint-Leonarduskerken. Wel zo’n vijftig van over de hele wereld. Sta je daar ineens oog in oog met een maquette van de Sint-Leonarduskerk in Beek en Donk, te Pays Bas. Alsof het zo moest zijn. Toch een thuisgevoel, ook al ben je zover van huis”