Nog geen verbetering bij ‘coronabroers’ Bram (31) en Guus (29)

Beek en Donk/Lieshout – Stel je had twee maanden geleden te horen gekregen dat allebei je zonen nu in coma in het ziekenhuis liggen en je mag er niet naartoe. Zelfs in de slechtste nachtmerrie van iedere ouder krijg je dit niet bedacht. Toch is het werkelijkheid. De broers Bram en Guus Konings zijn doodziek van het coronavirus. Brams vriendin Cathelijne probeert zich zo sterk mogelijk te houden en doet emotioneel het woord namens de familie. 

Onmenselijk
“Waar we nu doorheen gaan, is onmenselijk. Eerst werd Bram ziek, daarna Guus. Bram is nog lang thuis ziek geweest, totdat het niet meer kon en hij in het Elkerliek op de intensive care kwam te liggen. Guus volgde precies hetzelfde patroon als Bram, waardoor ze hem al eerder hebben opgenomen. Hij werd naar Rotterdam vervoerd. Er is geen vaccin om corona te bestrijden, dus ook al is Guus eerder opgenomen, dat heeft niet kunnen voorkomen dat hij ook zo ziek is geworden.” Bij zowel Bram als Guus was na enige tijd het lichaam zó uitgeput dat besloten is om ze in kunstmatige slaap te brengen. “Dat is bizar. De machines nemen hun lichaam compleet over. Dat is zo onwerkelijk.”

Heftige beelden
Alleen Cathelijne en Guus’ vriendin mogen de broers bezoeken in het ziekenhuis. “We hebben een warme familieband, waardoor we iedereen goed op de hoogte houden en elkaar erdoorheen trekken als het even te veel wordt”, licht Cathelijne toe. “Je mag maar met 1 persoon in het ziekenhuis zijn. Daarnaast hebben Bram en Guus’ ouders ook verkoudheidsklachten, waardoor zij de deur niet uit kunnen.” De gebeurtenis maakt bij Cathelijne veel impact. “Het is zo heftig dat ik als enige het beeld heb van Bram hoe hij erbij ligt in het ziekenhuis en in slaap is gebracht. Bram is al twee keer van zijn rug naar zijn buik gedraaid om zijn longen meer zuurstof te geven. Zijn gezicht ligt dan in een soort donut naar beneden. Als ik bij hem ben, zie ik dus alleen zijn achterkant. Ik kan hem niet eens aankijken. Ik zou zo graag hem even willen zien, even tegen hem praten. Al kijkt ie me alleen maar aan, dat zou al genoeg zijn.”

Bijhouden van een dagboek
Als het zo ver is dat Bram langzaam wakker wordt gemaakt, zal het voor zijn gevoel voelen alsof hij een nachtje heeft geslapen. “Ik houd daarom een dagboek bij. Ik film elke dag als ik bij hem ben en ik maak thuis een filmpje. Dit is allemaal voor de verwerking hierna, zowel voor mij als voor hem. Ik leg zoveel mogelijk vast, dat is ook geadviseerd vanuit het ziekenhuis.” Cathelijne is erg te spreken over de zorg. “Ik kan ze de hele dag bellen. Ze informeren me ook goed. Dat is heel fijn.”

Nog geen verbetering 
Al ruim een week geleden, op woensdag 25 maart, werd Bram in slaap gebracht. Guus volgde afgelopen zaterdag. Bij beide broers is helaas nog geen verbetering opgetreden. “Je hoopt continu op positief nieuws, alleen dat komt maar niet. Dat is heel heftig. Soms zijn het twee stapjes vooruit en één stapje terug, maar soms zijn het ook twee stapjes achteruit en één stapje vooruit. Corona verloopt heel grillig.” Cathelijne geeft aan dat iedere keer bekeken wordt hoe de waardes zijn en of er verbetering optreedt. “Een paar dagen geleden hebben ze gekeken of Bram zijn waardes al wat beter zijn en of ze al langzaam richting wakker worden kunnen gaan denken. Als dan blijkt dat er geen verbetering is opgetreden, is dat heel zwaar.”

Het gezin
Bram en Cathelijne hebben samen dochtertje Loua van bijna 6 maanden oud. Daarnaast heeft Cathelijne nog twee tienerzonen: Finn en Lenn. “Loua is opgevangen door onze buren. Finn en Lenn zijn bij hun vader en zijn vriendin, waar ik ook logeer. Zo kunnen we toch als gezin samen zijn, want dat is juist nu hard nodig. Ik ben er meer dan dankbaar voor dat zij nu mijn steun en toeverlaat zijn! Het is zo fijn dat mensen mij, en mijn kinderen, zo goed opvangen en zo lief voor me zijn. Ik kan op ieder moment naar het ziekenhuis toe als dat nodig is.” Cathelijne voelt zich machteloos richting haar kinderen. “Je gezin wordt uit elkaar gerukt. Je wil er voor Bram zijn en je wil er voor je kinderen zijn. Voor mijn gevoel lukt me dat nu allebei niet en dat vind ik lastig. Mijn kinderen zien ook mijn verdriet. Dat is heel onwerkelijk. Daarnaast kan ik niet naar mijn ouders toe nu. Je hebt steun van je naasten nodig, juist nu, maar dat gaat nu niet. Althans niet real life. Het is heel hard allemaal.”

Cathelijne probeert – zover als mogelijk – positief te blijven. “Ik doe echt mijn best. Ik heb Bram beloofd dat ik goed voor mezelf en het gezin zou zorgen. Ik probeer het zo goed mogelijk. Maar het is enorm zwaar en heel heftig. Ook al hebben de artsen toegezegd dat ze er alle vertrouwen in hebben: ik ben heel bang. Het gemis en de pijn wordt met de dag erger. Ik hoop voor iedereen dat deze nachtmerrie snel voorbij is en dat er snel positief nieuws komt. Dit maakt ons gezin sterker en hechter als ooit.”

Houd je aan de richtlijnen
Cathelijne wil als laatste graag nog één ding kwijt: “Ik gun dit echt niemand! Houd je aan de richtlijnen van het RIVM. Dat is zó belangrijk. Je wilt dit echt niet meemaken.”