Pater Chris Aarts viert zestigjarig orde-jubileum
Redacteur: Marie-Christine van Lieshout
Mariahout - Pater Chris Aarts werd 82 jaar geleden in Mariahout geboren. Pastoor van Eindhoven begeleidde Chris in zijn toetreding tot de Kruisheren in Uden. Op 28 augustus viert Chris Aarts dat hij 60 jaar lid is van deze orde. Een keuze die bepalend werd voor zijn leven.
Mariahoutse jongen?
Met een ontspannen blik en een vriendelijke lach staat Chris Aarts De MooiLaarbeekKrant te woord. "Zeg maar je, jij en Chris." zegt hij vriendelijk, met een Duitse tongval die verraadt dat hij al jaren niet meer in Nederland verblijft. "Als baby van een half jaar werd ik bij mijn kinderloze tante ondergebracht", vertelt Chris. "Mijn moeder was in verwachting en ziek. Tien jaar lang zorgde mijn tante voor me als een moeder. Na haar overlijden keerde ik terug naar Mariahout. Ik woonde daar vier jaar samen met mijn ouders, vier broers en zus." Op veertienjarige leeftijd vertrok Chris naar de Kruisheren in Uden. Daar begon zijn internaat/kloosterleven. "Het kloosterleven is geen gemakkelijk en geregeld leven", legt Chris uit. "Na mijn wijding in 1961 vertrok ik naar de Duitse stad Wuppertal, om daar 23 jaar als priester te werken." Chris werkte daarna 22 jaar in Ratingen-Lintdorf. In Duitsland was hij leerkracht op een protestants gymnasium, waar hij katholieke scholieren godsdienstlessen gaf. In Wuppertal gaf hij zielzorg via telefonische hulpdiensten. "Het was een oecumenische organisatie", vertelt Chris. "Wuppertal is een voornamelijk protestantse gemeenschap, maar mensen helpen staat los van geloof."
"In ziekte, lijden en dood ervaar je de diepste waarde van het leven"
Roeping
"Mijn roeping is een geschenk", zegt Chris, die als jong kind al gevoelens voor het geloof had. "Een roeping ontstaat niet ineens, maar groeit. Het komt uit het diepste van je innerlijk." Spirituele Chris legt uit dat iedereen een roeping heeft, van Beethoven tot bijvoorbeeld leerkracht. "Het huwelijk is ook een roeping. Je kiest onvoorwaardelijk voor elkaar en doet hiervoor offers." Chris heeft als priester met mensen 'meegelopen' op het levenspad. Op belangrijke momenten kon hij mensen begeleiden. Kinderen werden door hem gedoopt. Hij trouwde vele koppels. Niet alleen in tijden van vreugde, maar zeker ook van verdriet kon Chris zijn roeping waar maken. "In ziekte, lijden en dood ervaar je de diepste waarde van het leven", waarna Chris ook meteen zijn zorg deelt. "Geloof en traditie gaan verloren. Normen, waarden en respect zijn belangrijk in de samenleving. Zorg dat je God niet verliest." Binnen zijn congregatie doet Chris het rustiger aan. Hij is dankbaar dat hij binnen deze gemeenschap van gelijkgestemden heeft kunnen groeien tot de mens die hij nu is.
