Witte gij't nog?
Doortje van Deursen – de Brouwer
Redacteur: Dieuwke Kommerij
Breedlachend en gastvrij houdt Doortje van Deursen de deur open. Vorige week heeft ze de respectabele leeftijd van 93 jaar mogen bereiken. Vanaf 1948 woont Doortje in Lieshout. Een sterke vrouw die van zichzelf zegt: "Ik ben altijd opgeruimd en lach graag. Dat heeft me er doorheen geholpen en dat weten ze hier in Liessent ook."
Licht aan
"De tijd heeft niet stilgestaan; er is veel veranderd", zegt Doortje. En zij kan het weten. Doortje vertelt over de bijzondere gebeurtenis op haar tiende verjaardag. We schrijven 26 augustus 1933. "Op die dag was de elektricien al de hele dag bij ons aan het werk geweest. En toen mocht ik, omdat ik jarig was, als eerste het lichtknopje omdraaien. En wat een licht dan hè? Dat was zo bijzonder."
Hard werken
Doortje was de jongste uit een boerengezin met elf kinderen uit Nuenen. "Ik had zes zusjes en vier broers. "Alles is nu weg en ik kan met hen niet meer over vroeger praten. Dat is jammer. Elf kinderen dus, maar dat was vroeger zo. Het werken hebben ze me wel geleerd. Ik had een fiets met houten banden en daarmee moest ik twee keer in de week met een hoeveelheid meel naar de bakker. Die bakte dan brood voor ons dat ik 's avonds weer op kon halen."
Pudding van gladiolen
"In de oorlog kropen wij, als de bommenwerpers kwamen, met de hele buurt in de sloot met de koppen in de berm. Onze konten konden ze er nog afschieten", gniffelt Doortje. Ook bewaart Doortje speciale herinneringen aan het maken van pudding in die periode."Stiekem hield ik dan melk achter. Als mijn moeder weg was, ging ik voor mijn broers en kameraden pudding maken. Van gladiolen. Die bollen binden zich aan de melk en de pudding kleurde roze. En smullen dat ze deden!"
Film en alleen door
Op 13 mei 1948 trouwt Doortje met Mari van Deursen, een echt natuurmens. Het feest wordt 's avonds met de familie op de stal gevierd. "Ik weet nog dat er zelfs een film gedraaid werd! Welke film kan ik me niet herinneren. Het huwelijkscadeau van de familie herinner ik me des te beter: twee potten hortensia's!" Het was moeilijk in die tijd om aan een woning te komen. "Toen kregen we van burgemeester Mostermans een huisje aangeboden in de bossen en daar hebben we met plezier zes jaar gewoond. Daarna attendeert dezelfde burgemeester ons op de nieuwe woningen aan de Kuiperstraat. We kochten nummer 5." Samen krijgen Doortje en Mari zeven kinderen: vijf dochters en twee zonen. Maar vanaf 7 februari 1971 komt Doortje er alleen voor te staan. Mari overlijdt op 51-jarige leeftijd. "Dotteren en zo was er in die tijd nog niet bij", vertelt Doortje. "Ik bleef achter met zeven kinderen, waarvan de oudste toen twintig was en de jongste zeven. Ik kan er een boek over schrijven maar heb altijd geprobeerd om het zo goed mogelijk te doen!"
"We zijn d'r nog"
Lopen kan Doortje nu niet meer zo goed, maar op de elektrische fiets is de Jumbo binnen bereik. "Anders fiets ik wel wat vaker, want ik trap wat af", vertelt Doortje, die tussendoor snel meldt dat ze inmiddels twee nieuwe heupen heeft. Hobby's heeft ze genoeg: bezoekjes afleggen, puzzelen, kaarten en breien. Blauwe en roze babyschoentjes liggen zelfs op voorraad en vinden altijd een bestemming. "En als één van de kinderen vraagt: 'Moeder ga-de mee? Dan heb ik mijn jas al aan!", aldus Doortje. Met zingen is ze gestopt, omdat het lange staan niet meer ging. Als Doortje bekenden tegenkomt die de negentig ook gepasseerd zijn, dan begroeten ze elkaar steevast met de uitdrukking: "We zijn d'r nog!" En zó is het maar net!
