Nummer 100
Vroeger, toen dat woord nog met een lange OE geschreven werd, woonde ik tijdens het LP-tijdperk een blauwe maandag in het Dommeldal. Ik was toen fan van de band Dommelvolk, die hun honderdste nummer bezong op hun langspeelplaat 'nummer 100'. Het getal honderd heeft me sindsdien altijd geïntrigeerd, want je kunt nóóit honderd jaar getrouwd zijn, of bijvoorbeeld honderd jaar in Spanje wonen. Nooit honderd jaar bevriend met iemand zijn en het is voor weinigen weggelegd om honderd jaar mee te draaien op deze aardkloot. Al ben ik inmiddels behoorlijk vintage, ik weet niet hoe het leven honderd jaar geleden in Laarbeek was, of hoe zal het zijn over honderd jaar in het Spaanse Lliber. Ik herinner me dat ik tot honderd kon tellen, zowel in het Nederlands als in het Spaans…
Als klein meisje was het voor mij een overwinning dat ik tot honderd kon tellen. Dat moest mijn vader zaliger aanhoren die op de achterste stal handmatig zijn roodbonte lievelingskoe Betsie-I aan het melken was. Hij kon mij toch niet ontwijken dus ging ik tussen de luid loeiende koeien zitten met hun zwiepende staarten en stinkende scheten. Iedere tel werd door Betsie´s melkende uiers beantwoord met: Psssst, psssst, psssst."Een, twee, drie… achtennegentig, negenennegentig… HOOOONDERD"! Mijn vader keek me schaapachtig aan alsof hij uit een trance ontwaakte. Trots was ik op het dik verdiende applaus wat ik mij herinner als een oorverdovende ovatie (grote grinnik). Jaren later woonde ik in Spanje en volgde wekelijks Spaanse les. Toen ik op een keer met mijn Spaanse lesboeken per touringcar naar Nederland vertrok, kon ik daar aangekomen, tot honderd tellen. Vol enthousiasme vertelde ik dat aan mijn vader die tegen me zei: "dan bènde in firtig joar wainig opgeschoote"!
Binnen een afzienbare tijd ontvang ik de honderdste vakantiegast uit Laarbeek in mijn Spaanse gastenverblijf en inmiddels zullen de lezers van de MooiLaarbeekKrant mijn luchtpostbrieven wel kennen want, DEZE luchtpostbrief is namelijk mijn honderdste! Mijn eerste 'luchtpost uit Spanje' stond in de allereerste uitgave van De MooiLaarbeekKrant. Sindsdien zie ik steeds dezelfde foto van mezelf in De MooiLaarbeekKrant staan. Leuk dat ik op die manier eeuwig jong blijf… whaháááhhh! Maar… hoe lang kan ik de luchtpostbrieven nog volhouden? Ik heb Laarbeek een aardige indruk gegeven van Lliber, wat voor mij het ultieme Spanje is, en waar ik heel wat avonturen heb beleefd. Maar ik kan er niet iedere week een leuk verhaal over schrijven. Daarom roep ik alle Laarbeekers op die in het buitenland wonen om deze rubriek levendig te houden. Laarbeek vindt het leuk om te weten wat jij in het buitenland allemaal uitspookt. Verder zou ik het fantástisch vinden als jij de honderdste vakantiegast zou zijn die bij mij komt logeren. Ik beloof je dat ik daarover zal schrijven… Adios.
Ik groet Laarbeek met honderd Spaanse zonnestralen.
Anne Wittebol-Aarts
www.FincaErbalunga.com
