Wachten voor de bob
Eind september op een mooie dinsdag. De bussen stonden klaar voor vertrek, de kinders hadden hun proviand op de rug, de herkenbare rode shirts waren over de ranke schouders getrokken, het schoolreisje kon beginnen. De heenweg naar de Efteling verliep prima. Energiek mocht de bus met de 8e en 7e groepers wel genoemd worden. Er werd luidkeels gezongen, alhoewel sommige noten hard gekraakt moesten worden. De chauffeur gleed zijn bus soepeltjes naar de parkeerplek, waarna men richting de ingang stoof. Coachende woorden van juf, meester of andere begeleider als 'rustig aan', 'de Efteling loopt niet weg' en 'we moeten toch wachten' werden wel gehoord, maar zogenaamd niet begrepen. 'Mogen we al naar binnen, anders is het dadelijk al KEIdruk', deze zin werd in repeatstand gezet, maar had desondanks weinig effect. De kinders moesten geduld hebben. Uiteindelijk werd dit beloond en nadat alle tassen op de post waren gedeponeerd ging ieder zijn eigen weg: groep 7 en 8 op eigen houtje, groep 5 en 6 voorzien van deskundige begeleiding. De post werd bemand door een tweetal meesters en een juf. Luxe in het hoofdzakelijk vrouwgetinte onderwijs van heden ten dage. Sporadisch kwam er een rood shirt langs om wat 'vitamines' te tanken om vervolgens zichzelf nat te laten sproeien in de Piranha. Een stel groep 5-ers waren het niet helemaal met elkaar eens tijdens een pauzestop. Een deel van de club wilde naar de Baron, een ander deel in de bob. Deskundig, zoals al eerder vermeld, loste de begeleidster dit op: 'Ik ga mee naar de Baron en vraag Mees of hij mee wil in de bob'. Luna en Nik vroegen het nauwelijks, maar vonden gewoon dat ik mee moest, dus hup, de wachtrij in en een 10-tal minuten geduld hebben alvorens de bobexperience te beleven. Nadat de twee na vele opties te hebben afgewogen wisten wie waar ging zitten en we het begin van de wachtrij naderden, werden de eerdere bezoekjes aan de Efteling geëvalueerd. (Let op, ze zijn een jaar of 8, 9!) 'Vroeger ben ik ook al eens hier geweest', aldus Luna. 'Ik ook en toen durfde ik al in de bob, maar dat is al echt lang geleden', reageerde Nik terwijl hij probeerde het wachtpoortje al klauterend te bedwingen. 'In déze Efteling?' reageerde ik enigszins verbaasd, 'zijn er meer dan?' 'Ja hoor, er zijn nog een paar Eftelingen meer', antwoordde Luna zelfverzekerd. 'Ja, dat klopt', viel Nik haar bij. 'Eentje nog in Eindhoven meen ik, maar daar ben ik nog nooit geweest, volgens mij', zo babbelde Luna lekker verder. 'Ik ook niet... ow kijk, wij mogen. Luna, wij zitten voor samen, hè', en Nik wipte zo de bobslee in.
Eftelingen, waarschijnlijk zit die sprookjeswereld in hun bolletje. Heerlijk toch!