Social mediahgrrr
Zo eens in de zoveel tijd vraag ik vrienden om input voor een nieuw stukje onvervalste proza. Welke mening mag ik namens hen vertegenwoordigen in de rechterbovenhoek van deze levendige krant. Nou, ditmaal mag ik het gaan hebben over Facebook. Oorspronkelijk was de site een soort online spel, waarbij twee foto's van Amerikaanse studenten met elkaar vergeleken werden. Het platform was enkel bedoeld voor leden van de Harvard University, om elkaar beter te leren kennen. Niet voor Tante Jeanette en je oma van 93 jaar. Dat was 2003. Geen vuiltje aan de lucht. Dertien jaar later surfen ruim 1,65 miljard gebruikers dagelijks naar www.facebook.com. En niet om foto's van Amerikaanse studentes af te zeiken. Nee, was dat maar zo. Nu wil men ontzettend graag delen hoe lekker die veel te dure cocktail aan dat parelwitte, veel te drukke zandstrand is. Of mededelen dat je schoonmoeder nu eindelijk zacht mag rusten. Om vervolgens trots te ontdekken dat Egbert-Jan, Henriëtte en Leo dat bericht binnen nog geen minuut 'leuk vinden'. Oh ja, en ik vergeet bijna dat wij Nederlanders ook niet vies zijn van een winactie. Wanneer ik mijn tijdlijn open zie ik door de gratis iPhones, royale hoekbanken en 33-persoons hapjespannen nagenoeg de uitnodigingen voor FarmVille en Candy Crush over het hoofd. En zo nu en dan natuurlijk een digitale vekeringsverklaring. Want het is pas officieel als het op Facebook staat. En dan tenslotte nog het getag van vrienden onder 'America's Funniest Home Video's'-achtige video's van schattige kittens, kant-en-klare fastfoodrecepten en dronken Russen. Daar tag ik me ook maar niets van aan. Concluderend kan ik wel zeggen dat het social media platform in de loop der jaren is overgenomen door aandacht, egoïsme én verslavingen. Dat is de statusupdate die ik nu zou willen plaatsen. Deze conclusie kan toch wel getrokken worden, of vind je 'm uit de blauwe duim gezogen?
Joey van der Leemputten