Het grote geheim
Dikke tranen huilde mijn dochter afgelopen week. Ondanks de portie 'drama' had ik het met haar te doen. Als jongste telg uit mijn gezin was ze sinds afgelopen lente op de hoogte van de perikelen van de Goedheiligman. Vorig jaar was haar twijfel groot, maar toen op een zonnige dag het onderwerp ter sprake kwam, bekende dochterlief dat de snor van Sint op school wel erg scheef gezeten had. Er was geen hulpsint meer om de zaak te redden, ons kleine meisje behoorde definitief tot de grote kinderen.
Hoe moeilijk is het dan, om je staande te houden, tussen een hele troep gelovigen, of twijfelende gelovigen in je klas? In eerste instantie ging de gehaaide dame op zoek naar lotgenoten. En zo ontving ik in de zomer Appjes van verontruste moeders. Dochterlief had 'subtiel' aan haar vriendinnen gevraagd of ze nog 'in Sinterklaas geloofden'. Met dit scenario had ik geen rekening gehouden. Natuurlijk had ik met haar uitgebreid besproken dat ze het geheim niet moest verklappen, maar ik dacht dat dit pas een issue zou worden als de Sint in het land was. Na dit voorval spraken we af dat ze altijd zou doen of de Sint bestond.
Met de intocht van Sint in Maassluis en dagelijkse uitzendingen van 'het Sinterklaasjournaal' breekt het moment van de waarheid aan. Dochterlief doet intens mee. Met een dubbel gevoel kijk ik mee naar Dieuwertje. Ik heb moeite met het wel of niet zetten van een schoen. "Stop jij vannacht iets in mijn schoen?" klinkt toch minder als "Zou Sinterklaas vannacht iets brengen?" Ik zwicht omdat ze vrolijk liedjes zit te zingen en fluiten en vraagt hoe ik de zwarte vingerafdruk op de tekeningen kreeg. In een gedicht wijs ik haar op de voordelen van 'groot' zijn.
Woensdagmiddag, terwijl dochter met een vriendin pepernoten maakt, zet ik gezellig een sinterklaasmuziekje op. Heerlijk, dankzij een gelovige vriendin kunnen we nog even echt van het feest genieten. Opeens vraagt de vriendin; "Geloof jij nog in Sinterklaas?" Ik zie de paniek op het snoetje van mijn meisje verschijnen. Gelukkig kan ik op tijd ingrijpen. "Geloven? Het is geen kwestie van geloven. Sinterklaas moet je gewoon doen." Ik geef een dikke knipoog aan mijn dochter en zij knipoogt opgelucht terug. Wij doen aan Sinterklaas.