Adonis!
Mocht je denken dat deze luchtpostbrief een broodje-aap-verhaal is, dan ga ik je teleurstellen want het volgende verhaal is nl écht gebeurd. Mijn schildervriendin zat in een kroegje waar ze door een opdringerige man werd aangesproken. Jazeker schilderde ze. Jazeker, óók naaktmodellen. Jazeker zocht ze met enige regelmaat van die prachtige adonisfiguren… maar nú even niet. Blijkbaar was hij gebiologeerd door haar verhaal want hij bleef haar het hemd van het lijf vragen. Mijn vriendin poeierde hem af met de opmerking dat hij welkom was in haar atelier, waar ze tenslotte altijd zat te schilderen. Ze had NIET beloofd dat ze hem schilderen zou en had daarom allerminst verwacht dat hij daadwerkelijk zou opdagen. Maar een paar dagen later stond hij onaangekondigd in haar atelier. Terwijl de man zich ontdeed van zijn kleding en zijn oneindige buik showde als ware het een Bavaria-biervat betrof, plantte mijn vriendin een maagdelijk wit schilderdoek op haar ezel. Hiermee begon een middag die voor velen een hilarische herinnering zou blijven. Ze schilderde alsof haar leven ervan afhing. Een paar schilderuren verder vroeg Mijnheer Dikbuik of hij even van de gestreepte chaise-longue mocht. Hij had last van spierkrampen. Zo kon hij tevens van de gelegenheid gebruik maken om éven te spieken hoe hij was overgebracht op het linnen doek. Gelukkig voor hem, het mócht! Mijn vriendin heeft nooit eerder een model gehad die zich vervolgens zó snel in de kleren wierp en met zijn staart(je) tussen de benen het atelier verliet. Voorgoed. Op het doek stond namelijk een práchtige vaas bloemen in progress! Toen Mijnheer Dikbuik vroeg wat hij dan ál die uren had liggen doen kreeg hij als antwoord: "Mij inspireren". Dit gebeurde ergens in Laarbeek. Nu zult u zich afvragen waarom ik dit verhaal beschrijf. Ik woon tenslotte in de Spaanse Costa-Blanca en ben inmiddels een echte hispanofiel, dus waarom een verhaal van enkele jaren geleden? Nou moet u weten dat ook ik een kunstschilder ben. Onlangs zat ik in Lliber op het dorpspleintje waar barkeeper Manolo mij voorzag van een cortado. Een opdringerige Nederlander die op hetzelfde terras zat sprak mij aan. Hij bleek mij te kennen. Ik had echter zijn opzichtige Bavaria-sixpack nog nooit gezien. Omdat ik liever een gesprek aanging met de Spaanse Manolo antwoordde ik wat korzelig. Waar mijn roots lagen? In Aarle-Rixtel! Daar had hij nog nóóit van gehoord. Mooi. Houden zo! Jazeker schilder ik. Jazeker, óók naaktmodellen. Jazeker zoek ik met enige regelmaat van die prachtige Chippendales… maar nú even niet. Ik hoefde hem niet uit te leggen waar mijn atelier zich bevond. Terwijl bij mij de herinneringen opdoemden van mijn kunstzinnige schildervriendin werd mij doodleuk verteld dat hij perse wil komen poseren. Nu maar zorgen dat er iedere dag verse bloemen in een vaas staan. Stél je voor dat hij onverwachts in mijn atelier staat… whahááááh! Adios y la próxima vez…
Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
