Bedevaart!
Lang geleden gingen mijn ouders met een touringcargezelschap naar het Franse bedevaartsoord Lourdes. Ik was daar niet zo van, dus maakte ik op de dag van hun vertrek een grapje wat mij niet in dank werd afgenomen. Niet alleen door mijn ouders maar zeker door diegenen die daarboven op een roze wolk fladderen. Want, toen mijn ouders in Lourdes arriveerden voelde ik me plots onwel worden en lag binnen no-time onder het mes met een op-springen-staande-blinde-darm. Ik heb altijd dat gevoel blijven houden dat mij dit overkwam omdat ik dat misplaatst grapje had gemaakt. Daarom wilde ik het goedmaken en toog naar Lourdes, waar ik ontzettend schrok van het commerciële circus wat ze daarvan hadden gemaakt. Ik liet me fotograferen op dezelfde plekken, in dezelfde houding als de vakantiekiekjes van mijn ouders. Toen de afdrukken daarvan op tafel kwamen schaamde ik me diep. Gekleed in een feloranje shirt viel ik erg op tussen alle bedompte kleuren zwart/grijs/blauw/wit. Een big-smile tussen trieste toeristen die hun laatste hoop op het wonder van Lourdes hadden gevestigd. Ik stak een peperdure kaars aan in de hoop dat mij dat zondige grapje werd vergeven…
Daarna emigreerde ik naar Spanje, waar ik tijdens een vakantie in het práchtige Galicië in Santiago-de-Compostella terechtkwam. Deze bedevaartplaats staat na Rome op de tweede plek, daarna komt Lourdes. Met gemengde gevoelens reed ik de stad binnen en het verbaasde me hoe anders de sfeer hier was. Allemaal blije pelgrims die soms wekenlang de camino hadden gelopen, al dan niet met zware bepakking. De vrolijke kleuren die mij omringden, terwijl ik juist hier in bedompt zwart naar toe was gekomen. Niks geen commercieel circus. De kaars van Lourdes had blijkbaar gewerkt, want toen ik de Kathedraal binnenkwam was er juist een Kerkdienst gaande en werd het bekende wierookvat door een groep misdienaars door het middenschip geslingerd. Iets wat sporadisch voorkomt. Ik hoefde er niet eens op te wachten. Om de Heilige Jacobus te bezichtigen, waarvan zijn hoopje botten achter het hoofdaltaar in een gouden kistje ligt, stond normaliter een rij van een uur. Ik hoefde er zó maar aan voorbij te lopen om zijn kistje te kunnen aanschouwen. Alles zat mee die dag. Ik heb altijd dat gevoel blijven houden dat mij dit overkwam omdat ik in Lourdes om vergiffenis had gevraagd (knipoog)…
Twee tennisvrienden van mijn man wilden vanuit de Costa-Blanca naar het Portugese bedevaartsoord Fátima fietsen. Na een heleboel voorbereidingen en feestelijk afscheid begon hun langdurige fietstocht. Het was Oktober, altijd beter dan onder een loeihete zon, maar de heren hadden niet verwacht dat ze zóveel regen mochten ontvangen. Tierend kwamen ze eindelijk in Fátima aan, maar dat getier werd ze niet in dank afgenomen. Eerst werd een portemonnee gestolen en later bij een hostal hun twee racefietsen. Die zullen ongetwijfeld komend jaar in de Vuelta te zien zijn! Adios.
Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
