Joan Briels
Redacteur: Mariëlle de Beer
Fotograaf: Joost Duppen
Joan Briels. Hij zit in zijn derde periode als wethouder in Laarbeek maar voert naar eigen zeggen 'nog iedere dag met ontzettend veel plezier' zijn werkzaamheden uit. "Ik doe altijd mijn stinkende best vanuit het besef dat ik soms ook dingen verkeerd doe. Maar we zijn allemaal mensen."
Joan, zoals gebruikelijk; wil je je even kort voorstellen?
"Natuurlijk. Mijn naam is Joan Briels, ik ben getrouwd met Mariska en trotse vader van zonen Fabian en Tobias en dochter Merle. Ik ben geboren in Mariahout en kom uit een warm nest van vier kinderen. Ik ben woonachtig in Beek en Donk op een steenworp afstand van het gemeentehuis."
Heb je altijd al politiek bedreven?
Joan: "Nee, dat is toevallig ontstaan. Ik werd destijds benaderd door Gerjan Beniers van De Werkgroep. Deze van oorsprong Aarlese partij zocht in 1997 (toen de gemeente Laarbeek ontstond) aanwas vanuit de andere kernen. Ik ben toen lid geworden en in 2001 heb ik de plek van Gerjan ingenomen. Toen ik gevraagd werd om wethouder te worden dacht ik 'als ik het niet doe, krijg ik zeker spijt en als ik het wel doe, krijg ik misschien spijt' maar ik kan je vertellen dat ik tot op de dag van vandaag nog geen seconde spijt heb gehad."
Wat deed je in het dagelijks leven voordat je wethouder werd Joan?
"Ik heb vijftien jaar in de kinder- en jeugdpsychiatrie gewerkt, laatstelijk als zorginhoudelijk teamcoach. Bovendien trainde ik als zelfstandige medewerkers in de zorg in het omgaan met agressie."
Wat maakt het wethouderschap aantrekkelijk?
"Behalve wethouder in Laarbeek ben ik ook lid van de stuurgroep Jeugd van de regio Eindhoven en neem ik deel aan het dagelijks bestuur van de Peelsamenwerking. Deze combinatie maakt het werk enorm boeiend", vertelt Joan enthousiast, "want behalve een inbreng op regionaal niveau heb je in een gemeente als Laarbeek nog persoonlijk contact met de burgers en kun je ook nog écht iets voor een vereniging betekenen. Tegelijkertijd maakt dit je ook kwetsbaar. Ik doe mijn boodschappen namelijk ook 'gewoon' in de plaatselijke supermarkt."
Zijn er nog meer zaken die je kwetsbaar maken in je rol als wethouder?
"De rol van social media", roept Joan zonder na te denken uit. "Ik ben gestopt met Facebook en Twitter, ik lees het niet meer. Voor veel mensen is dit echter hun nieuwsbron geworden, zorgelijk is dat. Ik kijk met lede ogen aan wat voor reacties er op de sociale media verschijnen. Mensen staan zo snel met een oordeel klaar over wat goed en fout is. Er klinkt een zekere boosheid en verzuring in door waarbij de nuance volledig ontbreekt. Het debat polariseert enorm; op zoek naar het verschil in plaats van overeenstemming. Daarbij komt dat we niet meer om kunnen gaan met ongeluk en pech. Dat accepteren we in onze maakbare samenleving niet meer. We leven in een perfecte wereld waarin iedere dag 'leuk' moet zijn. In dat kader zou ik iedereen graag het boek 'Liefde' van Dirk de Wachter aan willen bevelen. Hij schrijft ondermeer dat onze samenleving niet meer is staat is om met ongeluk om te gaan. We aanvaarden het leven niet langer zoals het zich aandient. Het ontbreekt ons aan zingeving."
Tot slot: Hoe ontspant een wethouder zich die altijd druk is?
"Door te gaan hardlopen", lacht Joan. "Ik heb vroeger altijd gevoetbald en aan karate gedaan maar dit werd steeds moeilijker te combineren met mijn werkzaamheden als wethouder. Het fijne aan hardlopen is dat je kunt gaan wanneer je wilt. Ik loop zo'n vier keer per week, het liefst 's ochtends vroeg voordat ik begin met werken. Ik loop in teamverband (Roparun) maar ook alleen en heb nog niet zo lang geleden mijn vierde marathon (uit)gelopen. Na New York, Lissabon en Barcelona was ook Valencia weer een prachtige ervaring."
