Touwtjes knopen
Voormalig collega, juf M.C., schreef verleden week in haar column over de vanzelfsprekende dingen des levens en dat juist deze het meest waardevol kunnen zijn. Ze gaf ook de boodschap aan haar lezers en lezeressen mee om ook in 2017 dit type herinneringen te maken. Dat deed mij denken aan zulk soort vanzelfsprekend moment uit maart 2016 in de gymzaal. De op dat moment bijna-officieel juf Kristy had haar en mijn koters mee naar de gymzaal genomen. Het was maandagmiddag, kwart over één, en de uitgelaten meidengroep met een sausje van een paar jongens kleedde zich in de kleedkamers om. Rust bij de heren, ondanks de frivole acrobatieken van Maiko, en een heuse roddelrubriek bij de meiden, de kleedkamermuren spreken er nu nog steeds over. Juf Kristy was in de gymzaal al aan het inplannen hoe, wat, wanneer, waarom en wie. Ikzelf had een hardplastic stoel gevonden, deze in de materiaalruimte geploft en mezelf erop genesteld. Mijn taak was nu eindverantwoordelijke te spelen en tussendoor de sponsorkaarten te voorzien van touwtjes, zodat deze kaarten tijdens de aanstaande sponsorloop op de trimbaan niet verloren zouden gaan. Het waren er een kleine 200, dus ik kwam dat uurtje gym wel door.
Druppelsgewijs kwam de jeugd binnen. De rust in het gymnastieklokaal verdween als een handjevol pepernoten in een kinderhand. De akoestiek versterkte het kabaal verder met een paar meetbare decibellen. Onstuimig werd er rondgerend in de zaal. Het blijft een uniek fenomeen wat een gymzaal doet op het gemoed van een jong mens: rennen, springen, vliegen, klimmen, klauteren, butsen, botsen, sprinten en …… 'Eeeej, meester, mag ik helpen met de touwtjes?' Daar waren Senna en Marlou ineens. Vriendelijk stonden ze voor me en met mijn mond in antwoordstand hadden ze beiden al een touwtje en sponsorkaart te pakken en posteerden ze zich naast me op de grond. Terwijl juf Kristy een aantal kinderen begon te instrueren wat ze moesten doen, werkten het voorbeeld van de beide meiden als nectar op een bij. Binnen no time had een hele kudde zich om mij heen verzameld en waren zij in alle rust bezig met het knopen van de touwtjes aan de kaarten. Sommigen die voorbij sprintten, namen er ook eentje mee, welke later op de stapel werd gedrapeerd. Natuurlijk, de gymles stond op het punt van beginnen, maar een kind in de puberfase is grensverleggend dus werd er snel nog ééntje geknoopt. Sterker nog, in het opwarmrondje werd er even 'gepauzeerd' bij de kaarten om zogenaamd de veters te strikken. Het bleken touwtjes te zijn.
De kaarten zijn nog nooit zo snel van touwtjes voorzien als toen. Zo nobel en lief van de kinderen die ongedwongen saamhorig en in alle rust hun spontane behulpzaamheid toonden en niet te vergeten de bijna-juf die dit als vanzelf aanvoelde. Voor mij een hoogtepunt van het afgelopen jaar. Waarom? Gewoon, omdat het zo vanzelfsprekend leek.
Tot in 2017!
Mees Joost