Lichtvoeding!
Ergens, hóóg in de bergen in het achterland van Finestrat ligt een spiritueel gebied waar van oudsher mensen leven in en met de natuur. Wilde dieren lopen hier als makke poesjes rond. Ik ontmoette een van de eigenaren die daar een spiritueel centrum runt, op een landgoed van maar liefst tweehonderdvijftig hectare. Ze nodigde me uit om eens langs te komen. Tijdens een regenachtige dag leek me dat een leuk tijdverdrijf, tot ik halverwege de berg keren moest omdat het bergpad onbegaanbaar leek. Een jaar later viel er wéér een regenbui en toen was ik vastbesloten te gaan. Gewapend met een ontvangen routebeschrijving (wat meer op geo-coachen leek), navigatiesysteem, smartphone, ipad en authentieke routekaart vertrok ik op padvinderspad, wetende dat ik onderweg geen Wifi, internet of telefoonverbinding had. Het spoor bijster raken is wezenlijk voor onze groei! Het lukte mij om anderhalf uur te laat op onze afspraak te arriveren, wetende dat het niet aan mijn auto lag en ik ruim op tijd vertrokken was. Van alles wat ik bij me had, brachten de wandelmarkeringen me uiteindelijk op plaats van bestemming. Die dag kreeg ik inzichten en verhalen te horen waarvan het bestaan mij onmogelijk leek. Hier leefde men van licht! Drie weken zonder voeding waarvan een week zelfs zonder water? Ik dacht dat je dan na vier dagen kassiewijle zou zijn, maar néé… met een juiste voorbereiding, positieve vastberadenheid en spiritueel vertrouwen hoef je dus nooit meer boodschappen te doen, te koken, eten, af te wassen, of op te ruimen. En je hebt een lijntje waar menigeen jaloers op is. Voor het donker wilde ik weer in de bewoonde wereld zijn en was vastbesloten me te verdiepen in lichtvoeding. Die nacht wist ik het zeker. De voordelen wogen op tegen de nadelen.
De wekker maakte me wakker. Die dag zou ik doorbrengen met een vriendin in de kustplaats Dénia. Onderweg vertelde ik haar mijn spirituele ervaring. Dat lichtvoeding mij zéér aanstond. Ze keek me aan alsof ik een klap van de molenwiek had gehad. Een wolkbreuk zorgde ervoor dat we in een oergezellig cafeetje terechtkwamen. Ik wilde een glaasje water bestellen, maar mijn vriendin was me voor: "Por favor… un café con leche, tarta de manzana y helado" en daar zat ik met mijn vastberadenheid: "Uhhhmmm… doe mij ook maar"! Nadat de bui over was liepen we richting zee. Een volgende wolkbreuk zorgde ervoor dat we in een oergezellig restaurantje terechtkwamen. Het bleef regenen. Zonder jas en een paraplu in de auto gingen we maar aan de wijn en smulden van de ene na de andere tapa. Toen de ober vroeg of we nog iets wilden riepen we in koor: "Si… un Taxi"! Voor een kus bracht de eigenaar ons droog naar de andere kant van de stad, tot onze auto. Van de teveel tapas die we besteld hadden, had ik een doggiebag. Niet dat ik een hond heb, maar ik moet er niet aan dénken dat ik moet leven van het licht. Dan loop ik toch liever met mijn té dikke kont door Lliber…
Adios! Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
