Piloot!
Je herkent ongetwijfeld het horrorverhaal van het bizarre vliegtuigongeluk van 11 juni 1990, waarbij de gezagvoerder van een BAC-111 van Britisch Airways achttien minuten buiten de neus van zijn eigen toestel heeft gehangen. Het is uitgebreid in het nieuws geweest en omdat ik een vreselijke vliegangst heb, is dat verhaal me altijd bijgebleven. Ik citeer NRC.nl: "Het ongeluk gebeurde op 23.000 voet boven Engeland toen door een nog onopgehelderde oorzaak het linkerraam in de cockpit sprong en de captain onder zijn heupgordel door naar buiten werd gezogen. Door onmiddellijk ingrijpen van een purser, die net koffie serveerde, bleven de benen van de captain binnenboord en kon de tweede piloot een zuurstofmasker opzetten. Het vliegtuig, dat net was opgestegen van Birmingham kon vervolgens een noodlanding maken in Southampton". Ondanks dat men dacht dat het slachtoffer dood was, was loslaten geen optie. De landing was heftig, maar de andere piloot zette het toestel veilig aan de grond waarna de zwaargewonde piloot (toen 40 jaar oud) in het ziekenhuis belandde. Ohhh… als ik terugdenk aan dat verhaal, lopen de rillingen over mijn lijf. Nu zul je denken waarom ik dit verhaal weer oprakel? In Lliber wonen heel veel voormalige piloten van Britse afkomst. Geloof het of niet, óók het slachtoffer van de BAC-111. Inmiddels heeft piloot Tim de pensioengerechtigde leeftijd en zit met enige regelmaat op het dorpspleintje van Lliber op het terras van Manolo te genieten van zijn leven (knipoog).
Ja… ik heb vliegangst! Ooit vloog ik van New York naar Ohio in zo´n innieminnie "flying-dokters" vliegtuigje. In New York was het stralend weer toen ik instapte. Maar even later kwam het toestel in een sneeuwstorm terecht waarbij ik werkelijk alle hoeken van dat vliegtuigje heb gezien. Hotsend en klotsend kwamen we in Ohio aan waar het gek genoeg ook stralend weer was! Nooit in mijn leven was ik zó bang. Ik had nóóit verwacht dat ik die vlucht zou overleven. Chapeau voor de piloot. Eenmaal daar nam ik het besluit nooit meer te zullen vliegen, maar ik was op zakenreis, mijn man was in Nederland aan het werk en de kinderen zaten op school. Ik moest dus wel. Een paar weken later vloog ik naar Londen waarbij de zuurstofmaskers naar beneden knalden en van alles door het vliegtuig vloog. Daar werd mijn vliegangst nog eens bevestigd. Maar ik wilde mijn leven niet door angst laten regeren. Want als je 2000km van je thuisfront woont MOET je wel vliegen. Vlieg ik alleen dan is tijdens het opstijgen mijn medepassagier altijd de klos. Angstvallig grijp ik naar een hand waar ik ontzettend hard in knijp. Bij de eerste de beste luchtzak schreeuw ik door het vliegtuig en koffie durf ik niet eens te bestellen. Als ik in de BAC-111 had gezeten hadden ze met mij heel wat te stellen gehad. Toch gaat het gelukkig (bijna) altijd goed. Dankzij kundige piloten en hun fantastische crew. Hasta la próxima vez… Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
