Parkiet
In mijn Aelese aap-noot-mies-periode had mijn vader zaliger het druk met werken, zijn zeven blagen, maatschappelijke werkzaamheden, allerlei bestuursfuncties en lidmaatschap van diverse verenigingen. Ondanks dat alles, vond hij tijd voor creatieve uitingen. Zo maakte hij voor mij een poppenwieg en een weefraam, voor mijn ene broertje een hobbelpaard en voor mijn andere broertje een volière. Mocht door dit práchtige Franse woord zich nu een beeld gaan vormen van een groot vogelverblijf dan moet ik je toch teleurstellen. Het was "un voggelkoi", een hok van postzegelformaat met gaas erom heen en waarin je nét kon staan. Op de bodem struinden wat kwartels in het rond en iets hoger zaten allemaal ADHD-parkieten op een stokje, naast elkaar, een beetje kleurrijk te wezen. Omdat de volière hoger was dan breed konden deze parkieten slechts verticaal vliegen. Tijdens de loop van mijn jeugdjaren heb ik heel wat kleurrijke parkieten zien komen en gaan. Gelukkig hadden we in ons gezin veel namen die als parkietennaam konden worden ingezet. Zo heb ik mijn naam verschillende keren voorbij horen komen:"We hebbuh dur wer un nej Annieke bai." Nou is dat natuurlijk ook een práchtige parkietennaam al zeg ik het zelf… whaháááhhh! Ondanks deze grappige herinneringen heb ik veel compassie met dieren die hun leven lang in gevangenschap moeten doorbrengen. "Achgèrrum"…
Maar wat wil nou. Ik heb in Spanje óók een parkiet in een volière. Mocht door dit práchtige Franse woord zich nu een beeld gaan vormen van een groot vogelverblijf dan laat nú je fantasie maar botvieren want mijn parkiet vliegt vrij rond in de Jalónvallei (waarin ik woon). Niet dat ik er overigens blij mee ben, want "ze" schijt mijn hele terras onder. Of het een "ze" is weet ik niet eens, maar ik heb "haar" Annieke genoemd omdat dat natuurlijk een práchtige parkietennaam is. Ik heb een overdekt buitenterras (porche) waar zeventien dikke-, houten balken het plafond dragen. Omdat die balken een rand hebben, is dat voor diverse vogels een geweldige mogelijkheid om droog en windvrij te overnachten. Zo gauw de zon achter de bergen wegzakt fladdert het een-voor-een de porche binnen en zitten ze allemaal op een randje, naast elkaar, een beetje kleurrijk te wezen. Annieke, met haar opvallende blauwe kleur tussen allerlei schijtmussen. Ja, ze zit ook boven de eettafel. Ja, ook boven de zithoek. Ja, ook naast de schoorsteen van de buiten-open-haard. Je zult begrijpen dat ik nogal eens met spons-en-zeem loop! Nou wil, dat de levensduur van een Aelese parkiet gemiddeld tussen de 8-10 jaar ligt. Maar met goede verzorging, veel aandacht en een zacht klimaat kan een Spaanse parkiet ook wel 12-14 jaar oud worden. Ik heb Annieke al 12 jaar. In ál die jaren heeft ze het jachtseizoen doorstaan en kijkt ze vanuit hogere sferen op me neer. Al die jaren sjouw ik met spons-en-zeem achter haar aan en ik hoop dat minstens nog twee jaar te mogen doen. Adios y hasta luego…
Annieke groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen.
Anne Wittebol-Aarts
www.FincaErbalunga.com
