El Niño 2017
Voor de Costa-Blanca waren het bijna twee Gota-Fria´s op een rij, met slechts een korte onderbreking om even op adem te kunnen komen. Er viel de afgelopen dagen 234 millimeter water per vierkante meter. Vijf dagen en nachten hield de heftige regenbui onafgebroken aan en zoiets kan een land als Spanje niet verwerken. Maar er komt nog méér! In de vijftien jaar dat ik hier woon was dit de tweede keer dat ik zo´n scary ervaring moest ondergaan. Ik had van de 'vallende koude druppel', Gota-Fria 2007, veel geleerd en durfde de battle met de weergoden wel weer aan… dacht ik!
Terwijl ik deze luchtpostbrief schrijf bedenk ik me dat dit geen Gota-Fria is, maar een rampzalig natuurverschijnsel; El Niño, zoals je alleen op TV ziet in verre buitenlanden. Mijn omgeving heeft zich voltrokken tot een ware rampplek. De kolkende watermassa van de Jalónrivier waaraan ik woon, heeft de toevoerweg volledig in zijn greep gehad… want die is inmiddels totaal weggeslagen. Het rivierwater heeft mij ingesloten. Daardoor ben ik afgesloten van de wereld die deze situatie vast anders zal ervaren. Ik maak onderdeel uit van dit natuurgeweld. Per dag, per uur wordt mijn wereld kleiner maar het medeleven van de Spanjaarden, dorpelingen en mijn sociale netwerk groter. Tenminste… tot afgelopen nacht! Toen was de situatie zo, dat ik geen internet/elektra/telefoon had en voor een warm houtkacheltje mijn situatie wederom moest herzien. Het water gutste uit een zwart wolkendek, het wassende water kwam tot aan de voet van mijn hoger gelegen poort en de storm die om mijn veilig fort joeg maakte het er niet makkelijker op. Had ik eerder nog vier werkende lampjes, koelkast, fornuis, warm leidingwater, internet en TV waarmee nog te leven viel, nu was dit geëlimineerd tot één houtkachel en een paar zelfgegoten kaarsen. De toitoitoi-berichtjes konden mij niet meer bereiken. De wanhoop klopte bij me aan. Maar je weet pas hoe sterk je bent als sterk zijn de enige optie is. Ik onderga deze horror niet alleen. Al vertoeft mijn man nu in het buitenland (de geluksvogel), links van mij heb ik buren en rechts van mij staan bij de klimwand twee campers met daarin vijf bergklimmers. Ik heb een logeerhond en alle anderen hebben hun huisdieren. Mijn alleraardigste buurman heeft mij zojuist voorzien van een klein beetje elektra en al doet de verwarmingsketel het nu niet, ik ben blij met ieder strohalmpje waaraan ik me kan vastklampen. Op mijn beurt ben ik er voor de bergklimmers en help waarmee ik kan. Na drie droge jaren is er in de Costa-Blanca erg veel regen nodig om de stuwmeren op peil te kunnen krijgen, maar ik heb het idee dat we de komende zomer water naar Laarbeek kunnen exporteren (knipoog). In Laarbeek valt de regen het hele jaar door. Hier krijgen we alles in één keer. Maar over een paar dagen gaat de zon weer schijnen, zakt het rivierwater, komt mijn man thuis en kan ik de wijde wereld weer in. Adios y hasta luego…
Ik groet Laarbeek met Spaanse regendruppels. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com