Oleander
Je kent ze vast van een vakantie in mediterrane landen; de práchtig bloeiende oleanders in diverse kleuren rozerood, rood, wit en oranjeachtig geel. Maandenlang kleuren ze niet alleen ieders vakantie maar ook snelwegen, parken en tuinen. Gebieden rond de Middellandse zee vormen de habitat van de oleander, liefst op stenige gronden waarvan de bodem vaak vochtig blijft. Geen wonder dat de hele zomer, tot ver in het najaar, de Jalónrivier (waaraan ik woon) als een roze sliert door de vallei slingert. Deze aloude cultuurplant werd in de Romeinse tijd al beschreven… maar niet altijd positief, want deze rijk vertakte bossige mediterrane struik bevat zeer giftige stoffen! Alle delen van dit demonenkruid is dodelijk voor mens en dier. Honderd gram van dit gif kan een paard doden en één blaadje is al dodelijk voor een kind. Bij het stekken/snoeien wordt aangeraden om beschermende handschoenen te dragen. De Spaanse geschiedenis bevat vele horrorverhalen waarin de oleander vaak het moordwapen was. Voordat men er achter kwam dat de oleander giftig was, had het al heel wat levens opgeëist. Waarom lag een herder dood bij zijn schaapjes in de vrije natuur, een gezin dood in huis? Zij bleken een vuurtje gestookt te hebben met oleandertakjes! Al wordt er veel en vaak voor gewaarschuwd, niet iedereen blijkt dit op te pikken en toeristen weten het überhaupt niet…
Een vriendin van mij kreeg een tijd geleden van haar dorpsgenoot een mand goedbedoelde aanmaakhoutjes die ze in dankbaarheid aanvaarde. Ze plaatste de mand buiten op haar overdekt terras waar het de zomerlang goed kon drogen. Het werd winter en op een regenachtige avond viel de elektriciteit én telefoon uit (wat hier heel normaal is bij slecht weer). Ze maakte wat kaarsjes aan en omdat de verwarming er automatisch mee ophield wilde ze de openhaard aanmaken. Het houthok zou ze niet droog kunnen bereiken, dus bedacht ze de mand aanmaakhoutjes maar eens aan te spreken. Dat fikte in ieder geval lekker. Ze nestelde zich voor de openhaard en normaliter werd ze dan besprongen door haar drie honden. Die waren nu in geen velden of wegen te bekennen en dat vond ze op zich héél raar. Ze plaatste een mijnwerkerslamp op haar hoofd, dook in een mooi boek en was haar honden daardoor even vergeten. Het duurde echter niet lang toen ze plotseling onwel werd. Diep ademhalen maakte het alleen maar erger. En TOEN begreep ze wat er aan de hand was. Oleandertakjes! Ze sleepte zich naar de drankenkast en nam enkele slokken whisky om het bloed te dunnen. Ze kon niemand bellen omdat de telefoon was uitgevallen, dus sleepte ze zich met de fles whisky naar haar slaapkamer waar ze drie angstige honden in een hoekje vond. Inmiddels bijna dronken had ze nog net de kracht om een raam open te zetten en op bed te gaan liggen. Geluk bij een ongeluk werd ze in de ochtend wakker. De zon scheen weer en het vuur was uit. Laat het een les zijn voor iedereen…
Adios. Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
