Landschapsvervuiling 2
Graag wil ik u als trouwe lezers hartelijk bedanken voor de massale steunbetuigingen aan het adres van Partij P. Skauwe. Omdat de naam van lijst PPS abusievelijk niet gedrukt was op het onhandige uit de kluiten gewassen stembiljet heeft u gekozen voor een van mijn concullega's. Ook namens hen een bedankje. De weg naar de verkiezingen toe is altijd weer een lijdensweg. Ik hou van een schone omgeving. Fietsend door het Laarbeekse binnen- en buitengebied kan ik genieten van mooie gebouwen, prachtige landschappen en fenomenale vergezichten. Ik stoor me aan lege frisdrankblikjes, zwerfvuil, peuken op de grond en hondenpoep. Toen ik een eigenaar van een viervoeter hierop eens aansprak werd ik wakker in het ziekenhuis en heb enkele dagen vloeibaar mogen eten. In Laarbeek springen de tranen in mijn ogen bij de opzichtige posters met aanbiedingen voor inlegkruisjes en beha's bij de bushalte, een half afgewaaid dak van Muziekcentrum 't Anker, groene afvalcontainers voor kleding, scheef geparkeerde auto's, glasbakken waar het glas op vijf centimeter afstand ligt te wachten totdat iemand het erin wil sodemieteren. Sommige plaatselijke kunstwerken kunnen eveneens aangemerkt worden als vervuilers van het landschap.
Blij was ik te zien dat de gemeente Laarbeek op diverse plaatsen speciale graffitipanelen geplaatst heeft als podium voor de creatieve verfspuiter. Wat blijkt, deze borden zijn bedoeld voor de uitspattingen van de politieke partijen. De verkiezingskoorts is uitgebarsten en al weer achter de rug, maar de amateuristisch geplaatste borden staan er nog, lang nadat de uitslag bekend is. De kopstukken van de landelijke politieke partijen kijken ons lachend aan vanaf hun hoge positie. Op het eerste gezicht is het toch optisch bedrog. Fotoshoppende geniën hebben de gezichten opgekalefaterd. Tanden gebleekt, rimpels weggewerkt, de teint digitaal kosmetisch opgepoetst. Alles om de kiezer te behagen. Op het tweede gezicht is het dus ook een niet realistische werkelijkheid. Ik vergeet nooit een gezicht, maar in dergelijke gevallen maak ik graag een uitzondering. Eerlijk is eerlijk, niet iedereen kan mannequin worden, maar deze manier van poseren is ook lichtelijk overdreven. Politiek is ook gevaarlijk, op de weg word je afgeleid door lachebekjes. Ik hou mijn hart vast want volgend jaar begint het in Laarbeek ook weer, de plaatselijke verkiezingen. Zien we weer mannen waarbij de huid boven de haargrens groeit? Lokaal wordt waarschijnlijk wederom booming business. Posters opgeplakt op bordjes van waaibomenhout, schots en scheef opgehangen aan de lantaarnpalen.
Ik heb ooit eens gezegd dat duiven en spreeuwen ons dorp Laarbeek in verkiezingstijd zo lelijk vinden dat ze er ondersteboven overheen vliegen. Volgend jaar ding ik mee naar een van de raadszetels in ons eigen Laarbeek. Met mijn tronie op de publicatieborden spreken we dan niet van landschapsvervuiling maar van landschapsverfraaiing.