BH!
Dit verhaal begint enkele jaren geleden, toen een bevriend echtpaar een paar ton plaatstaal inkocht en dat liet afleveren in een haventje ergens in Polen, met de bedoeling daarvan een zeewaardig zeiljacht te laten bouwen. Zijn voornaam begint met een B, dat van haar met een H, dus de boot in wording werd "project-BH" genoemd. In Polen kwamen ze niet verder dan een karkas wat vervolgens via ingewikkeld wegtransport in het Nederlandse Dieren werd afgeleverd. Daar werd door botenbouwers de BH zóver afgewerkt dat de ruwbouw via binnenlandse wateren naar Spanje kon worden gevaren. Via 300 sluizen kwam dat ding in de haven aan van de kustplaats Oliva waar nog jarenlang aan de zeilboot werd gewerkt tot het een geoliede machine werd. Ondertussen werd elders een mast geproduceerd die om diverse redenen bij hen thuis moest worden afgeleverd. Op zich niet zo´n raar idee, tót je zou weten hoe zij wonen! De doorgaande weg is (zoals Spaanse wegen bijna allemaal zijn) zéér bochtig en hun landgoed ligt via een hobbeldebobbel-paadje nogal van de doorgaande weg af. Een stel vrienden werden opgetrommeld om die meterslange mast van de vrachtwagen te tillen en via dat hobbeldebobbel-paadje naar hun schuur te sjouwen. Daar hebben we allemaal een trauma aan over gehouden… whaháááhhh! Buiten het feit dat die houten mast lóódzwaar was en er niets mee mocht gebeuren, was het ónverantwoordelijk om dat ding op de drukke doorgaande kronkelweg van de vrachtwagen te halen, maar het moest en kon niet anders. Er werden twee mensen op de uitkijk gezet om het verkeer te waarschuwen. Ik was één van die gelukkigen en ik kon zwaaien wat ik wilde, het verkeer bleef even hard langs me heen razen. Hoe gevaarlijk dat klusje ook was, het had een gelukkige afloop en toen de mast maanden later van hun landgoed naar de haven getransporteerd moest worden had ik plotseling een boodschap te doen (knipoog)! Als dank voor de medewerking werden alle meegeholpen vrienden op de boot uitgenodigd voor een trubbel-bubbel maar omdat ik geen zeebenen heb kon ik daaraan geen gehoor geven. De zeilboot werd gedoopt en kreeg uiteindelijk een práchtige naam, maar vanaf de plaatstaalperiode blijf ik ´m BH noemen. Vanaf de kade wenste ik de BH een behouden vaart toe en zwaaide tot het een klein stipje was aan de horizon, klaar om Spanje achter zich laten en wereldzeeën te verkennen. Het is iedere keer fascinerend om hun ervaringen te lezen die vanaf de BH naar mij worden doorgeseind. Maar alle dolfijnen, zwaardvissen en walvissen bij elkaar zie ik liever stieren, geiten en bergen. Inmiddels dobberen ze twee-en-een-half jaar op die paar ton plaatstaal en het einde van hun bijzonder avontuur komt in zicht. Nog enkele maanden, dan sta ik op dezelfde kade op de uitkijk om dat kleine stipje welkom te heten en hun (soms hachelijke) avontuur aan te horen. Daar verheug ik me enorm op. Adios barco de vela… kom veilig thuis…
Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
