Sneeuw!
"In januari 2003 moest ik weer naar Nederland voor een controle bij oncologie. Daar zag ik iedere keer als een berg tegenop omdat ik al zó vaak teleurstellingen verwerkt had gekregen. Mijn man kwam met het idee om er tóch iets leuks van te maken. We zouden met de auto via een toeristische route naar NL rijden, daar doen wat gedaan moest worden, sneeuwballen gooien met kinderen-familie-vrienden en doorrijden naar ons geliefde wintersportplekje in Oostenrijk om er maar liefs veertien dagen te skiën. Alsof je een kind blij maakt met een snoepje, maar ik liet me dat graag welgevallen. Een vriendin kwam over naar Spanje om voor hond en katten te zorgen en zo begon onze fantastische reis. We lieten de sneeuw in Oostenrijk achter ons en daar had mijn man het erg moeilijk mee, want geloof me of niet… hij woont wel onder de zon… maar zijn hart ligt bij de sneeuw (knipoog)! Onderweg, ter hoogte van Milaan, ontving ik een teleurstellend telefoontje vanuit het ziekenhuis. Het was wéér niet goed met mij en ik werd met spoed verwacht in het (toenmalige) GZG van 's-Hertogenbosch. We konden twee dingen doen. Vanuit Milaan weer terug naar NL óf… en daarop viel mijn keuze… terug naar de Spaanse Costa-Blanca om eerst wat zon op te snuiven en kracht te verzamelen. Inmiddels was het februari en wij kwamen in Spanje aan… in winterwonderland! Sneeuw hadden we in Spanje nog niet meegemaakt. Niks zon snuiven. Dat werd sneeuwballen gooien tussen bloeiende amandelbomen, een sneeuwpop rollen, dollen in de sneeuw en vooral héél veel plezier hebben. Van daaruit vloog ik samen met mijn vriendin naar NL, terwijl mijn man bij onze beesten achterbleef… in de sneeuw"…
Deze herinnering ligt alweer zó ver achter me. Inmiddels ben ik zo gezond als een vis en de jaren verstreken. Viel er ergens in Europa ook maar één sneeuwvlok… dan vloog mijn man daar letterlijk en figuurlijk naar toe, als door een magneet getrokken. Dan is het plots januari 2017, vertoeft mijn man in het witte Oostenrijk en appt mij de meest mooie filmpjes en foto´s van het winterwonderland waar hij zich vermaakt. Prima, geef mij de zon maar! En dan schuif je op een ochtend de gordijnen open met de bedoeling er een kleurrijke dag van te maken, blijkt het gesneeuwd te hebben. Alles wit! Roze amandelbloesem, palmbomen, een párelwit strand. Alles wit! Ik knipperde drie keer met mijn ogen, dacht dat ik droomde en in Oostenrijk beland was. Echt een pak sneeuw van vijftien centimeter dik. Ik kon mijn ogen niet geloven, vloog naar buiten, gooide sneeuwballen in het rond, maakte filmpjes en stuurde die per omgaande naar Oostenrijk… whaháááhhh. De héle costa "blanca"! Eindelijk was er weer een keertje sneeuw in Lliber… kon ik nóg niet rollebollen en dollen in de sneeuw omdat mijn man er niet was. Het betoverende momentje duurde maar één dag. Toen had de zon het feestelijk sprookje alweer verbroken. Vier het leven. Dat doe ik óók.
Adios. Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
