Shit happens
Vorige week las ik in de krant dat de houdbaarheidsdatum van etenswaren vaak overdreven is en dat het voedsel toch nog best te eten kan zijn. De proef op de som wordt direct uitgevoerd. Uit de voorraadkast haal ik een blik perziken met de opdruk: houdbaar tot 13-4-2012. Met een blikopener ontdeksel ik de verpakking en ruik eens aan de lekkernij. Niets aan de hand, heerlijke zoete geur. Met een vork vis ik een halve perzik uit het conserveringsvocht, neem een flinke hap en slik het door. Het vruchtvlees van de voormalige steenvrucht met harde pit en een schil zo zacht als een babyhuidje verdwijnt soepel door het keelgat en zoekt zijn weg naar het darmstelsel. De structuur is wat minder vast dan ik gewend ben maar de huid van een jonge deerne is nu ook eenmaal wat strakker dan dat van een oud besje. Het smaakt me zo goed dat ik er nog een tweede, derde en vierde halve zelffertiele vrucht achteraan stuur. Op 1 been kun je nu eenmaal niet staan. Beste lezer, wanneer u gevoelig aangelegd bent is het wellicht wijs dit als laatste zin van deze column te beschouwen. Voor de overige lettervreters ga ik rustig verder. Nog geen half uur later voel ik een dringende behoefte om het toilet te bezoeken. Van de lessen Grieks heb ik niet veel onthouden, behalve het woord dia reo, dat 'doorstromen' betekent. En dat doet het. Diarree in optima forma. Een hoofdzakelijk dunne, brijige, spetterende massa verlaat het lichaam zonder overdreven gebruikmaking van peristaltische bewegingen. Krachtinspanningen zijn het eerste uur zelfs niet gewenst, tenzij ik de pot van een nieuwe laag email zou willen voorzien. Lieve goedheid, zelden heb ik de witte tegels van het kleinste kamertje van ons huis aangekeken met een blik van: wanneer stopt dit nu eindelijk. Onder druk wordt alles vloeibaar is in deze context volledig bezijden de waarheid. Vroeger ging je naar het privaat of de poepdoos, een houten plank met een gat erin en ver daaronder de beerput. Ook wel het gemak genoemd. Van gemak is op dit moment niet echt sprake, van de beerput des te meer.
Toch kan er nog een lachje van af. In de jonge jaren van P. Skauwe wordt in het ouderlijk huis namelijk met regelmaat een studentikoos onderhoud gehouden met de ouders. Zo wordt moeder eens gevraagd drie Chinese rivieren op te noemen. De vraag kan naar vooruitziende verwachting niet goed beantwoord worden. Daarop wordt gevraagd drie soorten poep te noemen. Het antwoord: hondenpoep, kattenpoep en duivenpoep. Op zich is dit uiteraard juist maar er is echt stront aan de knikker wanneer je dan reageert dat je thuis alleen over poep kunt praten.