Dauwtrappen
De eerste zondag van mei. 05.30 uur. De wekker gaat. Ik breng een bezoek aan het toilet en poets vluchtig mijn tanden; de slechte adem doordat ik net een glaasje teveel gedronken heb krijg ik toch niet weg. Misschien moet ik een pepermuntje meenemen. Ik trek twee sokken aan, zwart. Beide van Pierre Cardin, maar toch in een net andere kleur en uitvoering. Over mijn pak strop ik mijn das. Weliswaar net te lang, maar dit komt ook omdat mijn broek tot aan mijn navel zit. Met de soep nog in mijn ogen spring ik op mijn fiets en vertrek ik richting het Anker. Gelukkig, iedereen heeft het zwaar, ik ben niet de enige. We stellen ons op in rotten van vier en lopen richting de Beekse Akkers. We zetten allemaal de ene voet voor de andere en luisteren naar het fluitje. Welk nummer doen we? De roffel van zestien maten klinkt. Dit betekent voor ons dat we aanstalten moeten maken om de mars in te zetten. Tijdens het spelen van 'Die Burgwache' denk ik bij mezelf: Jezus Christus!!! Wie heeft dit ooit verzonnen?
Heel vroeger stonden mensen al om drie uur 's nachts op om zingend en blootsvoets op het gras te dansen. Vandaar de term dauwtrappen. Het heeft iets te maken met vruchtbaarheid, een voorspoedige oogst en de heropleving van de natuur. Gelukkig is drie uur verlaat naar zes uur en hebben we nu allemaal schoenen aan. Ik hoop dat dit niet ten koste gaat van onze Laarbeekse gewassen. De hedendaagse muzikale rondgang betekent in ieder geval één ding: De lente is nu echt begonnen.
Ik eet nog snel een hevig beboterd broodje met kaas en spoel het weg met een kop koffie. Wat is het toch een gekke traditie. Ik stap weer op mijn fiets en rijd glimlachend naar huis.
Nick Heesakkers