Het vloerkleed
Op een avond werd er bij mij aangebeld: 'Kunde gij misschien een mooi kleed gebruiken vur die vluchtelingen?' Voor mij stond een bekende plaatsgenoot. Het kleed, overgebleven van de vlooienmarkt, lag bij hem thuis ontzettend in de weg dus zijn vrouw wilde er zo snel mogelijk vanaf. Ik vertelde dat er vast wel iemand heel blij mee zou zijn maar ik moest natuurlijk wel even nadenken waar het naartoe kon. "Ge kiekt mar, bel me mar as gut wit!'
De eerste vluchteling die ik belde, een ontzettend aardige knul uit Aarle-Rixtel, reageerde meteen heel blij. Ik zag een probleem aankomen hoe ik het kleed daar zou krijgen maar de gulle gever loste dat direct op door aan te bieden het dezelfde avond nog samen weg te brengen. Zo gebeurde. Het kleed paste echt prachtig in de kleine woonkamer en de jongen was in en in dankbaar.
Nu moet je weten dat een van de belangrijkste regels binnen het vluchtelingenwerk is, dat je als vrijwilliger nooit zomaar vraagt waarom iemand is gevlucht vanwege de enorme trauma's die mensen met zich meedragen. Verhalen komen vanzelf wanneer je hun vertrouwen gewonnen hebt. Zo wist ik van deze statushouder alleen dat hij uit Eritrea kwam. Eerlijk gezegd had ik me wel eens afgevraagd waarom er uit een land waar geen oorlog was, toch mensen in Nederland opgevangen werden. Mijn gezelschap dacht zoiets waarschijnlijk ook want hij gooide die vraag er zomaar even uit. Je snapt dat ik me toen wel even een partij ongemakkelijk stond te wezen op dat nieuwe kleed. Zonder enige terughoudendheid kwam het hele trieste verhaal eruit. Op een avond werd er bij hem thuis aangebeld door de politie. Hij was toch die en die? Bevriend met die en die? Hardhandig werd hij vastgegrepen en meegenomen. De reden? In zijn moederland, waar een vreselijk streng regime heerst, moeten mannen bijna levenslang in militaire dienst, zonder salaris, fatsoenlijk eten of eventuele medicatie. De bewuste vrienden waren gevlucht om hieraan te ontsnappen. De aanname dat hij dit ook zou doen is de reden geweest om hem in een ondergrondse kelder op te sluiten onder barbaarse omstandigheden. Gelukkig is het hem na jaren gelukt te ontsnappen. Zowel geestelijk als lichamelijk gebroken heeft hij uiteindelijk Europa bereikt. Sindsdien werkt hij kneiterhard om zich zo goed mogelijk aan te passen aan de Nederlandse samenleving. Wat hoop ik voor die jongen dat al zijn moeite beloond mag worden….