Babyschopjes
Achttien jaar geleden voelde ik voor de eerste keer kleine schopjes in mijn buik. Voor de eerste keer was ik niet alleen, maar deelde ik mijn lijf met een ander persoon. Toen ik hem voor de eerste keer recht in de ogen keek vroeg ik me af wat voor persoon dit mini-mensje zou worden.
Ik moest wennen aan het moederschap. Toen ik tijdens de zwangerschap aan de verloskundige vroeg waarom er geen zakken in positiebroeken zaten gaf ze me lachend het antwoord: "Vanaf nu zal je altijd met tassen sjouwen, om te beginnen met de luiertas. Die zak-loze broek is om alvast aan dat bestaan te wennen." De eerste maanden na de geboorte stond mijn leven op zijn kop. Doelgericht je zaken voor de baby meenemen was niet mijn sterkste punt. Mijn leven hing aan elkaar van lijstjes. Wat neem je mee in de luiertas? Vergeet zeker je baby niet.
In deze chaotische wereld groeide zoonlief op. Rust, reinheid en regelmaat waren er wel, maar op de tijden dat het mij uitkwam. Ik kon uren met hem in bad met schuim zitten spelen of de sluizen van het kanaal bekijken. Op een of andere manier gaf dat mij ook rust. Het huishouden kon me gestolen worden, quality time met mijn zoon. Toen hij naar de basisschool ging, kwam zijn broertje en later zijn zusje. Ik herinner me manliefs woorden op zijn negende verjaardag; "Zo, nu zijn we op de helft." Ik schrok me een hoedje. Hij zou toch niet op zijn achttiende bij mij vertrekken?
Na de basisschool vertrok 'meneer' naar de middelbare school. Hij was opeens een kop groter dan ik en begon soms verstandige taal uit te slaan. Langzaamaan veranderde hij in een volwassen vent die wist wat hij wilde. Mijn huis werd een doorgangsplek, een plek voor was, eten en slapen. Zoonlief leidt zijn eigen leven. Ik voel de voorspelling van zijn vader als een zwaard van Damocles boven me hangen, en hij is nog niet eens achttien. Vorig jaar zag hij de perfecte opleiding in het noorden van het land. Hij moet op kamers en hij heeft er zin in.
Komende weken maakt hij zijn examens. "Ik slaag wel mam, maak je niet druk." Vakantie en dan de grote boze wereld in. Ik voel het in mijn buik, een gevoel van weemoed en trots, ooit met kleine babyschopjes begonnen.