Bazar Carel van der Bruggen
Redacteur: Jac Babin
Witte gij 't nog? Bazar Carel van den Bruggen in de Kapelstraat? Een winkel waar je letterlijk alles kon kopen? Carel en zijn vrouw Anna dreven de winkel tot 1976. Zij leven niet meer. DeMooiLaarbeekKrant haalt met twee van hun zonen, Tijn en Toon jeugdherinneringen op aan de tijd dat ze achter de toonbank moesten staan en voor 8 ct naar De Hei moesten fietsen om daar een pak zout af te leveren!
Tijn en Toon
Tijn en Toon zijn de oudste twee zonen van Carel van der Bruggen en Anna Swinkels. "Er waren nog wel 4 kinderen meer bij ons", vertelt Tijn, "maar die waren jonger. Toon vertelt dat hij op het laatst de bazar enkele jaren met vader en moeder gerund heeft. DeMooiLaarbeekKrant ontmoet het tweetal in de Oude Bemmerstraat, in het huis van Tijn.
Geschiedenis
"In 1917 huurden Tinus en Drika van der Bruggen, onze opa en oma, de boerderij/timmerwerkplaats aan de Kapelstraat 4, van de familie Linssen. Opa was timmerman en oma begon in de jaren twintig met de verkoop van eigen fruit, appels peren en bessen", zo steekt Tijn van wal. "Toen onze ouders in 1945 trouwden, trokken zij bij onze opa en oma in en namen de winkel over. Het assortiment werd uitgebreid en het pand grondig verbouwd."
Assortiment
"Naast kruidenierswaren verkochten we ook huishoudelijke artikelen." Toon somt ze moeiteloos op: "Glas- en aardewerk, drogisterijartikelen, verfartikelen, galanterieën, kantoor- en schoolartikelen, lederwaren, speelgoed, snoepgoed, tabaksartikelen, devotionalia , klompen, bloem- en groentezaden, ansichtkaarten en postzegels. Buiten hingen automaten voor snoepgoed en sigaretten. Klanten kregen bij hun aankopen, spaarzegeltjes met het familielogo van ons vader erop, twee bruggen. (Waalbrug Nijmegen)
Jeugdherinneringen
Tijn en Toon vertellen dat zij al vroeg mee moesten helpen in de winkel. Suiker, zout en meel afwegen in het magazijn. Op de fiets bij klanten de wekelijkse bestellingen opnemen. Bestellingen rondbrengen en in de slachttijd als de boeren op De Hei zout tekort kwamen, daar een pak zout naar toe brengen. "Een pak zout kostte in die tijd 8 cent", zegt Toon. "Helemaal spannend werd het als we op de gemotoriseerde bakfiets met JLO-motor mochten rijden", lacht Tijn, "want we waren nog geen 16." Toon bekent dat hij op De Lage Dijk met de bakfiets in De Loop belandde. "Peperkoek en beschuit waren zeiknat", schatert hij. "Of die reclame in die Lodaflessen met chloor", lacht Toon. "In die flessen zaten verschillende blokjes waarmee je een schip kon bouwen. Wij zochten in het magazijn de juiste flessen bij elkaar om ons eigen schip te bouwen. De chloor goten we in de tuin. Op die plek groeide niets meer. We moesten voor straf om half acht 's morgens naar de kerk!"
Privacy kende het gezin weinig, want klanten kwamen gewoon achterom als de winkel gesloten was. Op zondagmorgen was de winkel tot 11 uur open. Kerkgangers kwamen na de mis rumbonen kopen en DE- koffie en thee, of ze bleven gewoon wat buurten bij de kachel. 's Avonds kwamen er vaak vertegenwoordigers van de groothandel. Eentonig dreunden ze hun producten op. "We vonden het raar als er 's avonds eens een keer geen volk over de vloer kwam", vertelt Toon. Gezellig was het als vertegenwoordigers tot diep in de nacht nieuwe producten kwamen aanprijzen. "Witte gij 't nog Toon dat die vertegenwoordiger met haarverfproducten bij ons was? Ons vader, zo grijs als een duif, ging het meteen uitproberen met zwart. Hij deed er teveel op en zijn haar sloeg helemaal blauw uit! Die zondag gingen we niet naast hem zitten in de kerkbanken!"
Respect
In 1976 werd de Bazar gesloten. Toon ging elders werken. "Ik miste in het begin het directe contact met de klanten heel erg", zegt hij spijtig.
Met plezier kijken Tijn en Toon terug op het drukke leven van hun ouders en denken daarbij ook aan. Oma Drika, de oprichtster van de winkel, die tot op hoge leeftijd mee bleef helpen.
