Geslaagd
Een goede vriend van me ziet onlangs in de slaapkamer van zijn dochter een perfect opgemaakt bed en alles ligt keurig netjes bij. Op het hoofdkussen ligt een enveloppe met het opschrift 'Papa'. Hij opent de omslag en leest de brief met trillende handen...
"Liefste papa, Met pijn in het hart schrijf ik jou. Ik moest wel van huis weglopen met mijn vriend om een scène met jou en mama te vermijden. Bij George heb ik de echte passie gevonden en hij is zo lief maar ik wist dat jullie hem nooit zouden goedkeuren omwille van zijn piercings, tatoeages, strakke kledij en omdat hij zo veel ouder is dan ik. Maar het draait niet enkel om passie, papa. Ik ben zwanger. George zegt dat we heel erg gelukkig gaan worden. Hij bezit een woonwagen in het bos en we hebben voldoende brandhout om de winter door te komen. We willen nog veel meer kinderen. George heeft mijn ogen geopend over het feit dat marihuana eigenlijk onschuldig is. We gaan daarom zelf een plantage aanleggen om te delen met mensen uit de commune en te ruilen voor cocaïne en ecstasy. Ondertussen blijven we hopen dat de wetenschap een middel vindt om aids te genezen zodat George snel beter wordt. Dat verdient hij want hij is zo lief. Maak je geen zorgen papa. Ik ben vijftien en kan voor mezelf zorgen. Op een dag kom ik jou bezoeken zodat je al jouw kleinkinderen leert kennen. Veel liefs, jouw dochter Francis.
P.S.: Papa, van het bovenstaande is niets waar. Ik zit bij Ellen. Ik wilde jou gewoon duidelijk maken dat er veel ergere dingen zijn dan het schoolrapport dat nu op de keukentafel ligt. Bel me wanneer het veilig is om weer naar huis te komen!"
Deze mailgrap komt altijd bij me boven borrelen wanneer tegen het einde van het schooljaar jonge dames en heren in volwaardige galakledij afgezet worden bij de plaatselijke feestlocatie. Dikke BMW's, Amerikaanse sleeën, tractoren, motorfietsen en huifkarren sieren het straatbeeld. Als filmsterren met een diploma middelbaar onderwijs paraderen de jongelieden op hoge hakken en glimmende schoenen door Laarbeek. Prachtig om te zien. Maar dit is niet voor iedereen weggelegd. Helaas heeft P. Skauwe nooit mee mogen doen aan dergelijke feestpartijen. Mijn rapport leek waarschijnlijk meestal op dat van Francis. Maar het kan nog veel erger. Zo kom ik op een gegeven moment in gesprek met een klasgenootje van vroeger en ik weet goed dat hij niet zo'n bolleboos was. Wanneer hij vertelt dat hij monteur tweede klas is geworden, verbaast me dit ten hoogste. Hij ziet mijn gezicht en begint te lachen, hij is inderdaad nooit verder gekomen dan de tweede klas lagere school.