De ezels van Lliber
Een groep wijnboertjes uit mijn dorp hadden met elkaar besloten om vanuit Lliber naar Santiago-de-Compostela te Pelgrimmen. Weinig zin om dat met zware bepakking te doen kwamen ze op het idee om hun ezels mee te nemen. De boertjes zouden de duizend kilometer naast hun ezels lopen en als de ezels de bepakking en hun eigen voer konden sjouwen, zou het vást te doen zijn. Een Pastoor vanuit het nabijgelegen Benissa kreeg lucht van deze pelgrimstocht en benaderde het groepje. Als de boertjes onderweg folders zouden uitdelen van zijn Parochie om Katholieke toeristen naar de kust te lokken, dan zou hij in ruil daarvoor álle Kerkdorpen benaderen langs de Camino om de Pastoors over te halen de boertjes mét hun ezels te laten overnachten in/om de Pastorie. Dat werd een deal en de Pastoor ging ermee aan de slag. Toen alles in-kannen-en-kruiken was en de stapels folders verdeeld waren over de diverse ezels, namen de mannen afscheid van het thuisfront. Ze zouden de nodige weken onderweg zijn naar het práchtige Bedevaartsoord in Noord-Spanje. Ons dorp was niet zo met hun vertrek bezig, maar in Benissa maakten ze er een waar spektakel van met allerlei toeters-en-bellen. Mijnheer Pastoor zegende zélfs de ezels bij vertrek. En volgens de annalen stonden de Pastoors onderweg al vaak op de uitkijk of ze het groepje ezels aan zagen komen. De boertjes hebben prachtige overnachtingen gehad waarbij ze copieuze maaltijden kregen aangeboden terwijl de ezels het gemanicuurde gazon van de Pastorie aan gort hielpen. In ruil daarvoor kreeg Mijnheer Pastoor een stapeltje VVV-folders over Benissa, die hij op zijn beurt diende uit te delen in zijn Parochie. Nou denk ik persoonlijk niet dat die folders de Kerkbanken hebben gezien, maar eerder de bodem van de Katholieke prullenbak… Whaháááhhh.
Ondertussen gonsde het in Lliber van de geruchten dat de boerinnen hun mannen in Santiago-de-Compastela wilden verrassen. Tijdens hun leven waren de dames maar ámper de vallei uitgeweest, dus dat verre Galicië was voor hun niet bepaald een trekpleister. Maar nieuwsgierigheid won het van de angst en met een goedkope binnenlandse vlucht kwamen de dames in het verre Santiago aan. Ik ben er zelf ook wel eens geweest en ik kan me helemaal voorstellen hoe de dames zich daar op een terrasje nestelden om hun mannen te verwelkomen, die in een lange stoet ezels naar de Kathedraal schreden. Zowel de mannen als de ezels hadden hun vrouwtjes namelijk NOOIT verwacht. De Pastoor uit Benissa was er achtergekomen dat in de hele geschiedenis van de Camino nooit een groep ezels hadden meegelopen en had geregeld dat de Bisschop er speciale aandacht aan zou besteden. Dat vuurwerk had voor de ezels niet zo gehoeven maar dat dit uitgebreid op de StaatsTV werd uitgezonden, daar hebben de ezels van Lliber het nóg dagelijks over. (knipoog). Ijaaah, ijaaaahh…
Adios! Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
