Familie

Voor de zoveelste keer moest ik het aanbod om te blijven eten, afslaan. Ik wilde namelijk nog een bezoekje brengen aan mijn tante in het verzorgingshuis. Drie paar ogen keken me bevreemd aan; 'waarom laten jullie oude mensen in een verzorgingshuis wonen? Zij hebben eerst voor jou gezorgd en het is toch logisch dat je nu voor hen zorgt?' Hun grootouders waren tot aan hun dood in het ouderlijk huis blijven wonen en dat was fijn en dat was goed; 'Ik deed haar zelfs in bad toen ze dat zelf niet meer kon'.

Op dat moment heb ik de Nederlandse ouderenzorg nog heel erg zitten verdedigen en verteld dat deze bekend staat als een van de beste ter wereld. Toch merkte ik die avond dat ik de zorg in het tehuis met heel andere ogen bekeek. Ik zag zeker wel met hoeveel zorg en aandacht de verzorgsters met de bewoners omgingen. Maar ook zag ik dat er nauwelijks tijd is voor een knuffel of een ander teken van genegenheid. Laat staan voor de nodige prikkels, die zo belangrijk blijken voor het in stand houden van een goede geestelijke gezondheid.

Het zal een week of wat later zijn geweest dat ik het onderwerp nog even aankaartte bij onze Syrische dorpsgenoten: familie blijkt alles voor ze maar moeder spant de kroon. Dat gaat zo ver dat wanneer de (toekomstige) echtgenote niet overweg kan met moeder, de hele relatie over en uit is. Vrouwen zijn er genoeg, je hebt echter maar één moeder. Dat klonk als muziek in mijn oren totdat me duidelijk werd dat je als vrouw, uitzonderingen daargelaten, zelfs in een ontwikkeld land als Syrië, heel wat ballen hebt hoog te houden. Niet alleen de zorg voor je eigen gezin, maar ook voor je ouders en schoonouders. Ga er maar aanstaan…!

Wat hebben wij dan veel ruimte voor onszelf, zoveel vrijheid om ons leven in te richten zoals we dat zelf willen. Ik was me er weer eens een keer ten volle van bewust hoe goed het leven in Nederland is. De keuzemogelijkheden die wij ons hele leven hebben, ook voor de oudedagsvoorziening. En ja, wellicht is dan een verzorgingshuis uiteindelijk ook mijn voorland. Ik heb er vrede mee, mijn keuze is niet moeilijk.

Trouwens, ik blijk niets te kiezen te hebben: goh mam, ik moet er toch echt niet aan denken dat jij bij mij komt wonen…