Estafette van het leven
Het is schemerig in mijn slaapkamer. Zacht geschuifel op de gang. Dochterlief in pyjama, steekt haar hoofd om de deur. Haar ogen staan verdrietig. "Kom er maar bij", knik ik. Behoedzaam vlijt mijn meisje zich tegen me aan in het grote bed. "Ik mis oma zo", zegt ze snikkend en ze begint zachtjes te huilen. Mijn schoonmoeder overleed vorig jaar maart na een kort ziekbed. Afgelopen weken heb ik afscheid moeten nemen van drie ooms. Dit wakkert het verdriet van mijn dochter aan.
Ik trek mijn meisje dicht tegen me aan. Dood is iets onbegrijpelijks. Ik herinner me mijn vader die kwam vertellen dat mijn tante was overleden. Ik was net zo oud als mijn dochter nu is. "Iedereen die geboren wordt gaat dood, dat is de enige zekerheid in het leven." zei hij.
Moet je dan je hele leven bang zijn voor de dood? Geen vrienden maken, verliefd worden en kinderen krijgen? Hopelijk krijgt mijn dochter leuke vrienden, kinderen en kleinkinderen. "Doodgaan hoort bij het leven", leg ik haar uit. "het komt soms onverwacht en ik hoop dat we nog lang leven. Als ik sterf heb ik, samen met papa, ons 'stukje' aan jou doorgegeven. In dit 'stukje' zitten weer eigenschappen van je beide opa's en oma's en van alle familieleden daarvoor. Jij zult ook weer 'stukjes' van jezelf doorgeven als je kinderen krijgt. Dat is de estafette van het leven. We lijken op elkaar omdat we 'stukjes' van elkaar hebben gekregen en doorgeven.
"Dus, maak wat van je leven, geniet ervan en ben niet bang voor de dood. Jouw leven is een mix van mensen die je zijn voorgegaan." Nog even liggen we naast elkaar in de schemer. Dicht tegen elkaar aan. Dan staat ze op. "Ik ga weer lekker slapen, mama."
De volgende dag is de crematie van mijn oom. Het is een waardige bijeenkomst met mooie teksten en muziek. Op een wand worden foto's geprojecteerd. Mijn blonde sportieve oom met zijn familie in alle jaargetijden van het leven. Je herkent zijn gelaatstrekken in die van zijn familie en gezin. "Opa." Hartverscheurend vertederend klinkt een hoog kinderstemmetje door de aula bij het zien van zijn overleden grootvader. Het enthousiasme van de blonde peuter laat me wederom stil staan bij 'de estafette van het leven' en 'stukjes' die gelukkig doorgegeven worden.