Bestolen!
Ondanks dat de criminaliteit in Spanje procentsgewijs veel lager ligt dan in Nederland is het aan de kust, op overvolle markten en drukke steden uitkijken geblazen. Zakkenrollers en dieven lopen tenslotte overal rond. In "mijn" Jalónvallei is dat vaak tijdens de druiventeelt wanneer buitenlanders de Spanjaarden komen helpen oogsten. Het was rond die periode dat ik voor wat boodschappen naar de nabijgelegen kustplaats Benissa reed. Ik stopte bij een Chinese bazaar waar je voor een appel en een ei allerlei leuke spullen kunt kopen (In Laarbeek noemen ze zo´n dumpwinkel de Action, geloof ik). Toen ik de bazaar binnenliep werd ik op de voet gevolgd door wat onguur gespuis, duidelijk géén Spanjaarden. Niet alleen ik wantrouwde die naargeestige mannen want het stemmetje van mijn intuïtie schrééuwde me toe dat ik beter een andere keer kon terugkomen. Tóch liep ik verder de winkel in. Als ik bleef staan, bleven de mannen ook staan. Liep ik door, dan zaten ze mij op de hielen. Het schorriemorrie had het duidelijk op mij gemunt. Als voorzorgsmaatregel haalde ik mijn portemonnee uit mijn hopeloze schoudertas. De tas schoof ik vervolgens op mijn buik en de portemonnee hield ik stevig in mijn hand. "Rót toch op joh" (en dat dan in het Spaans heh… whaháááhhh)! Ondertussen had ik mijn spulletjes verzameld, liep naar de kassa en nam vijftig euro uit mijn portemonnee die ik op de toonbank legde met mijn hand er strak op. Het addergebroed voelde ik hijgen in mijn nek. Plots zag ik achter de toonbank enkele waterkokers staan en herinnerde me dat het gastenverblijf wel een nieuwe gebruiken kon. Ik vroeg aan de aardige verkoper of hij er eentje voor mij wilde pakken. Op de vraag welke, wees ik de gewenste waterkoker aan als antwoord… en wég was het briefje van vijftig euro! Hoe was dit nou mogelijk. Ik was zó oplettend geweest. Hoe vingervlug dat gespuis is, is bijna onbegrijpelijk. De mannen vlogen de winkel uit, maar ze waren niet alleen vingervlug. Wég mannen, weg mijn zuurverdiende geld! Ik was zó ontzettend kwaad op mezelf omdat ik het stemmetje van mijn intuïtie had genegeerd. Ik was nota bene duidelijk gewaarschuwd en had het advies zomaar in de wind geslagen. Nu ik deze luchtpostbrief schrijf voel ik de woede weer omhoog borrelen…
Even later kwam ik thuis gereden. Toen ik mijn man zag schoot ik helemaal vol. Die schrok zó van mijn heftige reactie, dat hij dacht dat er iets ergs was gebeurd. "Auto in de prak"? was zijn angstige vraag. Ik vertelde mijn nare ervaring in de Chinese bazaar. Hoe meer ik hem vertelde hoe bozer ik op mezelf werd, hoe harder ik begon te janken. Ik was nog wel zó oplettend geweest. Hoe had dit nou kunnen gebeuren. "Phoehhh" hoorde ik mijn man opgelucht ademhalen. Hij leek er warempel blij mee te zijn. Vijftig euro kwijt! Ja natúúrlijk had het erger kunnen zijn. Maar dit was voor mij al erg genoeg. Ik wens de dieven er veel geluk mee. Laat ik maar positief eindigen (knipoog). Adios ladron…
Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
