De hond van Niki:
In Spanje wordt iedere dag wel een Heilige geëerd en als dat maar met hárd knalvuurwerk gepaard gaat, dan horen ze dat in de Hemel wel! Niet dat er voor ieder schijnheilig boontje knalvuurwerk wordt afgestoken maar voor een béétje heilige Heilige is dat traditie. Ik schrik tenminste nogal eens wakker zo midden in de nacht maar meestal kom ik er niet voor uit mijn bed. Onlangs was het weer eens zover: KNAL-KNAL-KNAL. Omdat het dit keer gepaard ging met gejank van een hond MOEST ik wel opstaan. Ik keek de donkere nacht in maar zag (natuurlijk) niks. De joekel bleef echter piepen, dus hees ik me in een outfit en liep de magie van de nacht in. Terwijl de Kerktoren drie keer sloeg, vond ik in de carport een donker gestippelde hond die rilde als een rietje. Evenals van auto´s heb ik van hondenmerken geen verstand, dus viel deze hond nogal snel onder de noemer jachthond. Een beetje jachthond zou tegen het schot moeten kunnen maar deze had het blijkbaar op een lopen gezet door het vuurwerk. Géén jachthond dus! Ik suste het beest, gaf hem water, creëerde een provisorisch bedje op de sofa en besloot het hierbij te laten tot de volgende ochtend. Blijkbaar moet je een hoogblonde boerendochter uit Aele zijn om zóiets te bedenken want voordat ik mijn nest indook zaten de eerste krassen al op de slaapkamerdeur. Dit was dus geen optie. Ik opende de slaapkamerdeur en de jachthond dook als een spéér onder mijn donzen dekbed. Mijn slapende man had tot dat moment niets gemerkt. Het was alsof het vuurwerk zich vervolgens afspeelde in onze slaapkamer: KNAL-KNAL-KNAL. Ik hees me wederom in de kleren en zette de piepende joekel buiten de houten entreepoort zodat hij de weg naar het dorp kon hervatten. Onderweg naar mijn slaapkamer hoorde ik de hond tegen de poort staan krabben met een kabaal alsof hij het blaffen zelf had uitgevonden. Nonde-pie… daar was ik mooi vet mee. Ik zette de nep-jachthond vervolgens in de auto en bracht hem naar het dorpsplein in de hoop dat hij zijn weg naar huis zou vinden. Daar trof ik gelukkig enkele nachtbrakers die de heiligenfestiviteiten hadden georganiseerd en verantwoordelijk waren voor het geknal. Zij namen de hond van mij over en stopten hem in een speciale opvangkooi. Blijkbaar gebeurde dit dus vaker omdat er op het plein zo´n speciale kooi voor klaarstond! De Kerktoren sloeg vier uur toen ik mijn bed weer zag. De volgende ochtend werd barkeeper Manolo ingeschakeld. Hij kent iedereen in Lliber… zo ook de honden. Ook Niki, ook haar hond. Kortom: Niki en hond werden herenigd. Toch had Niki die nacht niet stilgezeten. Ze had haar andere hond opdracht gegeven om zijn hondenmaatje op te sporen. Die hond stond netjes voor mijn poort toen Niki dacht dat het op niets uitliep. Als ze beter op zijn teken had gelet dan had ze haar nep-jachthond eerder gevonden. Afijn. Niki was blij dat ze haar hond weer terug had. Ik was blij met mijn bekraste slaapkamerdeur en bekraste poort. Adios perro! Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
