Snorkelen
Mijn vriendin in een KEI als het gaat om low-buget-fun. Dat soort ideetjes moet altijd van haar uit komen want wat ik verzin kost altijd (een hóóp) geld. Óm de haverklap belt ze me op voor een spectaculaire bergwandeling, yoga op het strand om 07.00 uur in de frisse zomerochtend, peddelend op een surfbord de Middellandse zee op ("Zullen we naar Ibiza peddelen"?), lange strandwandelingen met een kwispelende logeerhond, uitbundig shoppen in een tweedehands winkel, museabezoek (mits de entree gratis is), BBQen op het goudgele strand, beachtennis of picknicken in de bergen met een kampvuur en gitaarmuziek. Er is in de buurt altijd wel een optocht, vuurwerk wat te bewonderen is of een band die een gratis optreden weggeeft. Waar ze de ideeën vandaan haalt weet ik niet, maar een portemonnee hoef ik nooit mee te nemen. Van háár kwam het idee om naar Santiago-de-Compostela te lopen, wat er na een lange voorbereidingstijd nog steeds niet van gekomen is, maar dat even terzijde…
Onlangs belde ze me op of ik mee wilde gaan snorkelen. Ze wist dat ik in een ver verleden van een oud-collega twee snorkeldingen had gekregen en omdat die toch maar lagen te verstoffen moesten die eens hóógnodig het zoutwater in. Ze had geen idee waar ergens vis te spotten viel maar in zee hadden we zéker meer kans dan in de bergen (knipoog). Ze pikte me thuis op en we zouden éérst nog even een (gratis!) expositie meepikken in de nabijgelegen kustplaats Javéa. Dat juist deze dag het gebouw gesloten was viel onder de noemer; "jammer", maar na een kopje koffie onder een lola-parasol waren we snel over dat drama heen. Dóór naar een stuk onbekend rotsachtige kust in Dénia, waar we tussen duikers in professionele outfits onze plastic snorkels inspecteerden. Eigenlijk had ik er niets van verwacht. We waren zó onvoorbereid naar de kust gereden en al namen we gewoon een duik dan was alleen dát al fantastisch. Spanje kampte met een zoveelste hittegolf, de mussen vielen letterlijk en figuurlijk van het dak, dus een beetje verkoeling was al meegenomen. Het was een beetje uitkijken geblazen om ons over de glibberige rotsen te laten glijden, staken ons hoofd in het water en metéén er weer uit! "Hehhh… zag je die school gekleurde vissen"? Terwijl wij slechts ons hoofd onder water konden houden, wezen duikers ons dat we een stukje verder moesten zwemmen. We konden er nog staan, dus liepen naar de aangewezen plek waar plots een diep gat was. De zon scheen er zijn licht in en terwijl de vissen daarvan genoten, genoten wij van de hoeveelheid práchtige gekleurde vissen in allerlei soorten en maten. Maar een páár meter van het strand en ik had het gevoel op de bodem van de zee te vertoeven. We hadden (weer eens…) een wonderlijke middag maar geheel kosteloos was deze voor mij toch niet! Er kwam een fikse doktersrekening achteraan want mijn oren moesten na afloop worden uitgespoten. Maar het was deze snorkelervaring dubbel-en-dwars waard…
Adios. Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
