Wandelvierdaagse Lieshout
Redacteur: Dieuwke Kommerij
Lieshout – "Ejo Captain Jack, bring me back to the railroad track'. Left right left …"Achter Eddy van Kaathoven lopend, die dit lied – en heel veel meer – door de Lieshoutse straten scandeerde, genoten Els Migchels – van Kesteren (33) en Hanneke Kersten – Gijsbers (37) als kind van de wandelvierdaagse in Lieshout. We halen samen herinneringen op aan die tijd …
'Het hondje van de bakker'
We gaan terug naar de periode eind jaren '80 tot in de jaren '90. Hanneke liep als jong meisje de wandelvierdaagse vanaf 1989 en Els volgde haar het jaar erop. "Ik bewaar goede herinneringen aan die tijd", vertelt Els enthousiast. "Ik had het gevoel dat het hele dorp meeliep op die laatste dag van de wandelvierdaagse, die in dezelfde week was als de kindervakantieweek. En maar zingen." Hanneke vertelt: "De kindervakantieweek was op het grasveld bij het gemeenschapshuis en daar werd elke keer gestart met de wandelvierdaagse. Ook ik dacht dat het hele dorp die laatste dag meeliep. Misschien beleef je dat als kind anders. Op zaterdag, weet ik nog, was de start rond het middaguur. Het werd precies zo uitgekiend dat iedereen dan rond drie uur aankwam bij molen 'De Vogelenzang'. Daar wachtten we op de Harmonie – 't was altijd wachten geblazen – en dan gingen we in colonne naar de finish bij het gemeenschapshuis. Met die muziek voorop, dat samen zingen; dat was uniek. Eddy zong, wij riepen hem na en dat 'het hondje van de bakker vies was geweest' wist vervolgens heel Lieshout."
"Met mijn fluit"
"Wij liepen met een hele club met bolderkarren", vertelt Els. "Met mijn moeder, Ton van Kesteren, mijn zusje Noortje en met Rieky van Erp en haar kinderen Karin en Danny. Zo dicht mogelijk achter de harmonie. Daar genoot mijn moeder van. En ik vond het maar wat leuk, voorzien van een fluit, om naast Monique Relou bij de harmonie te lopen." Hanneke vertelt: "Wij liepen altijd met de groep van de kindervakantieweek, inclusief de leiding. En toe ik ouder was liep ik Monique van Veggel, mijn vriendin.
"Echt een momentje"
De wandelvierdaagse werd in die jaren dus gehouden in dezelfde week als de kindervakantieweek. Je kon kiezen of je 5, 10 of 15 kilometer liep. "Naarmate ik ouder werd, koos ik een langere afstand", weet Hanneke zich te herinneren. "En dan werd het speldje, met op de achterkant de vermelding of je 5, 10, of 15 kilometer had gelopen bij het gemeenschapshuis uitgereikt. Dat vond ik echt een plechtig momentje", weet Els te vertellen.
Nog eens muzikaal wandelen?
"Op een bepaald moment is het doodgebloed, de wandelvierdaagse in combinatie met de kindervakantieweek. Misschien omdat de kinderen dan te moe zouden zijn", suggereren Els en Hanneke die nu zelf ook moeder zijn. Op de vraag of ze voorstander zijn van herinvoering van het wandelevenement zoals zij dat kenden, antwoorden de dames eensgezind: "Jazeker! Wie weet kunnen we als dorp op één avond, met de harmonie voorop of met een kapel, lekker gaan wandelen? Je loopt samen automatisch een mooi tempo, je zingt over dat 'potje vet en over dat hondje'… Geweldig toch?" De MooiLaarbeekKrant is overtuigd. Eén aanmelding voor zingend lopen of lopend zingen is binnen.
